Leczenie rozkurczowej niewydolności serca

Streszczenie

Rozkurczowa niewydolność serca zwana jest także niewydolnością serca z zachowaną funkcją skurczową lewej komory. Podział na niewydolność serca skurczową i rozkurczową jest podziałem patofizjologicznym i rzadko rozwija się izolowana postać dysfunkcji lewej komory. W rozkurczowej niewydolności serca funkcja skurczowa lewej komory jest prawidłowa lub tylko nieznacznie upośledzona, a typowe objawy niewydolności serca wynikają ze zwiększonego ciśnienia napełniania, będącego skutkiem upośledzonej relaksacji i zaburzonej podatności lewej komory. Do wystąpienia dysfunkcji rozkurczowej predysponuje podeszły wiek pacjenta, płeć żeńska, otyłość, choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i cukrzyca. Leczenie rozkurczowej niewydolności serca ma na celu zahamowanie progresji choroby, łagodzenie jej objawów, wyeliminowanie zaostrzeń oraz zmniejszenie śmiertelności. Terapia powinna polegać na leczeniu nadciśnienia tętniczego, utrzymaniu rytmu zatokowego, zapobieganiu tachykardii, redukcji ciśnienia żylnego, zapobieganiu niedokrwieniu mięśnia sercowego oraz cukrzycy. Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne precyzuje rodzaj terapii w rozkurczowej niewydolności serca, opartej na: inhibitorach konwertazy angiotensyny, blokerach receptora angiotensynowego, beta-adrenolitykach, niedihydropirydynowych blokerach kanału wapniowego, diuretykach. Optymalizacja leczenia rozkurczowej niewydolności serca jest konieczna w celu poprawy rokowania w tej grupie chorych, które obecnie jest złe.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 188-195)