Vol 5, No 4 (2010)
Review paper
Published online: 2010-09-16
Leczenie rozkurczowej niewydolności serca
Folia Cardiologica Excerpta 2010;5(4):188-195.
Abstract
Rozkurczowa niewydolność serca zwana jest także niewydolnością serca z zachowaną funkcją
skurczową lewej komory. Podział na niewydolność serca skurczową i rozkurczową jest podziałem
patofizjologicznym i rzadko rozwija się izolowana postać dysfunkcji lewej komory.
W rozkurczowej niewydolności serca funkcja skurczowa lewej komory jest prawidłowa lub
tylko nieznacznie upośledzona, a typowe objawy niewydolności serca wynikają ze zwiększonego
ciśnienia napełniania, będącego skutkiem upośledzonej relaksacji i zaburzonej podatności
lewej komory. Do wystąpienia dysfunkcji rozkurczowej predysponuje podeszły wiek pacjenta,
płeć żeńska, otyłość, choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze i cukrzyca. Leczenie rozkurczowej
niewydolności serca ma na celu zahamowanie progresji choroby, łagodzenie jej objawów,
wyeliminowanie zaostrzeń oraz zmniejszenie śmiertelności. Terapia powinna polegać na leczeniu
nadciśnienia tętniczego, utrzymaniu rytmu zatokowego, zapobieganiu tachykardii, redukcji
ciśnienia żylnego, zapobieganiu niedokrwieniu mięśnia sercowego oraz cukrzycy. Europejskie
Towarzystwo Kardiologiczne precyzuje rodzaj terapii w rozkurczowej niewydolności
serca, opartej na: inhibitorach konwertazy angiotensyny, blokerach receptora angiotensynowego,
beta-adrenolitykach, niedihydropirydynowych blokerach kanału wapniowego, diuretykach.
Optymalizacja leczenia rozkurczowej niewydolności serca jest konieczna w celu poprawy rokowania
w tej grupie chorych, które obecnie jest złe.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 188-195)
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 188-195)
Keywords: rozkurczowa niewydolność sercaupośledzona relaksacjafrakcja wyrzutowapodatność lewej komory