WSTĘP. Ryzyko śmiertelności z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego (CVD) w cukrzycy jest 2–6 krotnie wyższe niż w podobnej populacji bez zaburzeń węglowodanowych. Wśród pacjentów z potwierdzonym zajęciem naczyń wieńcowych odsetek chorych z nierozpoznanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej wynosi40–70%. Celem badania było porównanie zgodności rozpoznań zaburzeń węglowodanowych na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) i Międzynarodowej Komisji Ekspertów (IEC) u chorych z CVD.

MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 140 pacjentów hospitalizowanych z przyczyn sercowo-naczyniowych na oddziale wewnętrznym. Test doustnego obciążenia glukozą wykonywano u osób bez cukrzycy w wywiadzie w 3.–5. dobie hospitalizacji. Stężenie glukozy w 0. i 120. minucie testu badano referencyjną metodąenzymatyczną. Pomiary hemoglobiny glikowanej (HbA1c) opartona zasadach testu immunologicznego metodą turbidymetryczną z wykorzystaniem hamowania aglutynacji. W analizie statystycznej wyników badań korzystano z metod nieparametrycznych.

WYNIKI. Zaburzenia węglowodanowe na podstawie zalecenia PTD wykryto u 47,5% chorych, zaś a na podstawie zaleceń IEC— u 62,3%. Wykazano duży stopień niezgodności rozpoznań opartych na kryteriach PTD i IEC. Wśród chorych na cukrzycę typu 2 rozpoznaną na podstawie wartości HbA1c u 17,65% glikemia była prawidłowa, natomiast u 25% chorych na cukrzycę typu 2 rozpoznaną na podstawie zaleceń PTD nie rozpoznano zaburzeń metabolizmu węglowodanów według oznaczeń HbA1c.

WNIOSKI. Ze względu na dużą częstość niezdiagnozowanych zaburzeń węglowodanowych u chorych z CVD w tej grupie koniecznejest prowadzenie powszechnej i wczesnej diagnostyki, prewencjii leczenia wspomnianych zaburzeń. W przeprowadzonym badaniu stwierdzono dużą niezgodność między klasyfikacją IEC i PTDw diagnostyce cukrzycy typu 2 i stanów przedcukrzycowych.