WSTĘP. Wyniki najnowszych badań eksperymentalnych wskazują na potencjalne znaczenie rezystyny w złożonej patogenezie insulinooporności. Celem pracy była ocena stężenia rezystyny w surowicy u otyłych hipertoników z zespołem metabolicznym oraz poszukiwanie zależności między rezystyną a insulinowrażliwością i wartościami ciśnienia tętniczego.
MATERIAŁ I METODY. Badaniu poddano 60 otyłych z nadciśnieniem, u których rozpoznano zespół metaboliczny. Grupę kontrolną stanowiło 15 zdrowych szczupłych ochotników. Insulinooporność obliczono jako iloraz stężenia insuliny na czczo do stężenia glukozy na czczo (wskaźnik IRI/G). Stężenia rezystyny zmierzono metodą immunoenzymatyczną przy użyciu odczynników firmy DRG.
WYNIKI. 1. Stężenia rezystyny u otyłych hipertoników z zespołem metabolicznym były znamiennie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05).
2. W badanej grupie stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy stężeniem rezystyny a wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego (r = 0,32; p < 0,05).
3. U otyłych kobiet z nadciśnieniem tętniczym obserwowano dodatnią korelację pomiędzy rezystyną a wskaźnikiem IRI/G (r = 0,46; p < 0,05).
WNIOSKI. 1. Zespół metaboliczny charakteryzuje zwiększone stężenie rezystyny w surowicy.
2. Dodatnia korelacja pomiędzy stężeniem rezystyny a wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego u otyłych hipertoników z zespołem metabolicznym może wskazywać na udział rezystyny w rozwoju nadciśnienia związanego z otyłością.
3. Rezystyna powinna być rozpatrywana w złożonej patogenezie insulinooporności u otyłych kobiet z nadciśnieniem tętniczym i zespołem metabolicznym.