Choroba Leśniowskiego-Crohna (CD) jest przyczyną niskiego wzrostu u 10–20% chorych w wyniku katabolicznego działania: 1) niedożywienia spowodowanego upośledzeniem wchłaniania oraz jelitową utratą białka, 2) przewlekłego procesu zapalnego, który wywołuje zależną od TNF-a oporność na hormon wzrostu (GH) oraz 3) przewlekłej kortykoterapii hamującej działanie osi somatotropowej. Autorzy niniejszej pracy przedstawią przypadek 14-letniego chłopca z CD, otyłością (+55%) o typie cushingoidalnym i nadChoroba Leśniowskiego-Crohna (CD) jest przyczyną niskiego wzrostu u 10–20% chorych w wyniku katabolicznego działania: 1) niedożywienia spowodowanego upośledzeniem wchłaniania oraz jelitową utratą białka, 2) przewlekłego procesu zapalnego, który wywołuje zależną od TNF-a oporność na hormon wzrostu (GH) oraz 3) przewlekłej kortykoterapii hamującej działanie osi somatotropowej. Autorzy niniejszej pracy przedstawią przypadek 14-letniego chłopca z CD, otyłością (+55%) o typie cushingoidalnym i nadciśnieniem tętniczym, którego leczono od 7 rż. glikokortykoidami (GCS) (prednizon 2 mg/kg/d., metylprednizolon 0,1–0,6 mg/kg/d.), od 9 rż. mesalazyną (0,02–0,2 mg/kg/d.), od 14 rż. azatiopryną (1–2 mg/kg/d.), a od 15 — 4/12 ludzkim rekombinowanym hormonem wzrostu (rhGH) (1 j./kg/tydz.) z powodu rozpoznania izolowanego niedoboru GH na podstawie niedoboru wzrostu –4 SDS, opóźnienia wieku kostnego (9 lat), zahamowania wzrastania (0,0 cm/rok) w okresie ostatnich 2 lat oraz maksymalnego wyrzutu GH poniżej 10 ng/ml w dwóch testach farmakologicznych. Pacjent otrzymywał ponadto analog GnRH (Diphereline 3,75 mg/4 tyg.) z powodu nasilonych w ciągu ostatnich 2 lat cech pokwitania (objętość jąder po 8 ml, maks. wyrzut LH = 9,1 mj./ml po dożylnej stymulacji 100 μg GnRH). W czasie trwającego 3,5 roku leczenia rHGH uzyskano stężenia IGF-1 zbliżone do +2 SD oraz szybkość wzrastania (maks. 9,7 cm/rok), mimo równoczesnego stosowania GCS, wzrost końcowy (174 cm, –0,2 SDS), zgodny ze wzrostem docelowym (176,5 cm), oraz remisję choroby zasadniczej, pozwalającą na redukcję, a następnie całkowite odstawienie GCS. Nie obserwowano zaburzeń gospodarki węglowodanowej (glikemia na czczo 5,4 mmol/l, HbA_1c 5,1%). Na podstawie tych obserwacji wykazano, że leczenie rhGH przy zastosowanych dawkach poprawia wzrost końcowy i przebieg choroby u pacjentów z CD.