WSTĘP. Celem niniejszej pracy było określenie różnic w poziomie sprawności fizycznej między dziewczętami z nadwagą i otyłością a mieszkankami terenów wschodniej Polski o prawidłowych proporcjach wagowo-wzrostowych.
MATERIAŁ I METODY. W badaniach uczestniczyło 8236 dziewcząt w wieku 8–18 lat z województw podlaskiego, lubelskiego i podkarpackiego. Sprawność fizyczną oceniono za pomocą Międzynarodowego Testu Sprawności Fizycznej. Pomiaru wysokości ciała dokonano wysokościomierzem z dokładnością do 0,1 cm, masę ciała określono na wadze lekarskiej z dokładnością do 0,1 kg, a następnie wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI). Na podstawie jego wartości z ogółu badanych wyselekcjonowano dziewczęta o prawidłowym BMI (grupa I), z nadwagą (grupa II) ora z otyłością (grupa III). Wymienione grupy wyłoniono, wykorzystując wartości graniczne BMI dla dzieci i młodzieży zalecane przez Cole i wsp.
WYNIKI. Dziewczęta charakteryzujące się nadmiarem masy ciała należały do słabiej usprawnionych niż ich przeciętne rówieśniczki. Uzyskały one gorsze rezultaty w próbach sprawności fizycznej. Jedynie w próbie ścisku ręki okazały się silniejsze w stosunku do grupy porównawczej.
WNIOSKI. U mieszkanek wschodnich województw Polski stwierdzono mniejszą częstość występowania nadwagi i otyłości niż u ich rówieśniczek z próby ogólnopolskiej oraz u młodzieży ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Francji oraz Portugalii. Dziewczęta o dużym BMI charakteryzowały się niższym poziomem sprawności fizycznej niż ich rówieśniczki rozwijające się w normie, a różnice zwiększały się wraz ze wzrostem nadmiaru masy ciała.