Łuszczyca w populacji dziecięcej: obraz kliniczny, postępowanie i ocena jakości życia

Streszczenie

Łuszczyca jest przewlekłą, niezakaźną, zapalną chorobą skory o podłożu immunologicznym. Przebiega z okresami zaostrzeń i remisji. W rozwoju łuszczycy odgrywają rolę czynniki zarowno genetyczne, epigenetyczne, jak i środowiskowe. Łuszczyca jest częstą dermatozą dotyczącą zarowno dorosłych, jak i dzieci. W populacji pediatrycznej występują te same podtypy kliniczne łuszczycy co u dorosłych, natomiast zmiany chorobowe mogą rożnić się rozmieszczeniem i morfologią. Dzieci częściej zgłaszają świąd i pieczenie skory. Rozpoznanie łuszczycy opiera się głownie na cechach klinicznych. Pacjenci chorujący na łuszczycę są predysponowani do rozwoju schorzeń sercowo-naczyniowych, zespołu metabolicznego i jego składowych, cukrzycy typu 2 i chorob zapalnych jelit. Łuszczyca może mieć negatywny wpływ na jakość życia oraz na funkcjonowanie w życiu szkolnym i w środowisku rowieśniczym dzieci i młodzieży. Leczenie dzieci z łuszczycą powinno być zindywidualizowane, dobrane w zależności od nasilenia zmian skornych i wieku. W leczeniu postaci łagodnej stosuje się leki miejscowe, a w postaci umiarkowanej i ciężkiej leczenie ogolne konwencjonalne i biologiczne. W pracy dokonano przeglądu aktualnego stanu wiedzy na temat cech klinicznych, postępowania terapeutycznego oraz wpływu łuszczycy na jakość życia w populacji dziecięcej.