Wpływ leczenia krótkotrwałym dożylnym wlewem insuliny na długoterminowe wyrównanie metaboliczne chorych na cukrzycę typu 2

Abstract

Wstęp i cel. Osiągnięcie optymalnej kontroli metabolicznej w warunkach ambulatoryjnych w grupie otyłych pacjentów z cukrzycą typu 2 może być trudne pomimo stosowania wysokich dawek insuliny. Zastosowanie ciągłego dożylnego wlewu insuliny (CIVII) w warunkach szpitalnych prowadzi do szybkiej poprawy kontroli metabolicznej, jednak trudno określić jaki jest długotrwały efekt takiego postępowania. Celem badania była ocena wpływu krótkotrwałego CIVII na długoterminowe wyrównanie metaboliczne w grupie otyłych pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2.

Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 36 chorych z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną, hospitalizowanych z powodu niezadowalającej kontroli metabolicznej choroby [23 kobiety i 13 mężczyzn, śr. wiek (± SD) 59,9 ± 7,7 lat, czas trwania cukrzycy 6,3 ± 3,0 lata, masa ciała 92,9 ± 19,1 kg, BMI 33,5 ± 5,8 kg/m², HbA_1c 9,7 ± 1,8%]. Grupę kontrolną stanowiło 24 pacjentów leczonych ambulatoryjnie (śr. wiek 61,3 ± 7,2 lat, BMI 32,8 ± 5,1 kg/m², HbA_1c 9,4 ± 1,6%). Przed i 6 miesięcy po zastosowaniu CIVII oceniano parametry antropometryczne, ciśnienie tętnicze, wartość HbA1c, lipidogram. CIVII, składający się z wlewu podstawowego i trzech 90-minutowych bolusów posiłkowych, stosowany był przez co najmniej 72 godziny. Co 90–120 min wykonywano pomiary glikemii z krwi włośniczkowej i modyfikowano szybkość wlewu insuliny. Te same parametry oceniono w grupie kontrolnej na początku i po 6 miesiącach badania. U chorych przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe utrzymywano stałe dawki leków przez cały okres badania.

Wyniki. Sześć miesięcy po zastosowaniu CIVII u chorych z cukrzycą typu 2 stężenie HbA_1c obniżyło się z 9,7 ± 1,8 do 8,8 ± 1,6% (p < 0,05). Nie odnotowano zmiany masy ciała, obwodu talii, ciśnienia tętniczego czy wartości lipidogramu. Bezpośrednio po zastosowaniu CIVII dobowa dawka insuliny zmniejszyła się z 64,5 ± 24,6 do 50,7 ± 10,8 j./dobę (p < 0,05). Po 6 miesiącach dobowe zapotrzebowanie na insulinę było zbliżone do wartości wyjściowych. W grupie kontrolnej nie zaobserwowano istotnych różnic analizowanych parametrów.

Wnioski. W grupie pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2 z nieprawidłową kontrolą metaboliczną zastosowanie CIVII może prowadzić do długoterminowej poprawy kontroli glikemii, nie wywierając wpływu na masę ciała i inne parametry metaboliczne.