Basic HTML Version
71
Marcin Barylski,
Skuteczność amlodipiny w terapii nadciśnienia
www.chsin.viamedica.pl
z miażdżycą naczyń, cukrzyca typu 2, niskie stężenie
cholesterolu frakcji HDL [< 35 mg/dl], przerost mięśnia
lewej komory serca lub palenie tytoniu).
W trakcie prawie 5 lat obserwacji nie wykazano różnic
we wpływie badanych leków na częstość występowania
głównego punktu końcowego (ryc. 1), poza alfa-adre-
nolitykiem (doksazosyną), który ze względu na istotnie
gorsze wyniki musiał zostać wycofany w trakcie trwa-
nia badania. W grupie osób przyjmujących amlodipinę
i chlortalidon odnotowano istotnie mniej udarówmózgu
niż u chorych leczonych lisinoprilem (ryc. 2) [16].
Należy podkreślić, że leczenie chlortalidonemw po-
równaniu z leczeniem amlodipiną charakteryzowało
się niekorzystnym wpływem na parametry metabo-
liczne —wyższym stężeniem cholesterolu całkowitego,
niższym stężeniem potasu i częstszymi przypadkami
hipokaliemii, a także częściej rozpoznawanymi nowy-
mi przypadkami cukrzycy i szybszym zmniejszaniem
się przesączania kłębuszkowego [16].
Rezultaty badania ALLHAT stały się podstawą do
opracowania w 2003 roku wytycznych leczenia nad-
ciśnienia tętniczego, w których antagoniści wapnia
Rycina 1.
Badanie ALLHAT — brak różnicy w częstości występowania głównego punktu końcowego (zgon z powodu
choroby wieńcowej lub zawał serca niezakończony zgonem) (źródło [16]); NS (
not significant
) — brak istotności
Rycina 2.
Badanie ALLHAT — redukcja częstości występowania udaru mózgu w grupie amlodipiny i chlortalidonu
w porównaniu z grupą lisinoprilu (źródło [16])