Basic HTML Version
62
Choroby Serca i Naczyń 2012, tom 9, nr 2
www.chsin.viamedica.pl
Wyniki powyższych badań pozwoliły sformułować na-
stępujące zalecenia ujętewwytycznychACCP i polskimkon-
sensusie: LMWH charakteryzują się stałą zależnością efektu
od dawki oraz przewidywalną dostępnością biologiczną po
podaniupodskórnym.Niewymagająmonitorowania labora-
toryjnego, poza oceną liczbypłytek. Potrzebamonitorowania
aktywnościanty-Xajestograniczonadoindywidualnegodaw-
kowania poszczególnych preparatów w przypadku współ-
istniejącej niewydolności nerek lub otyłości. Leki te można
podawać raz na dobę. Te właściwości sprawiają, że LMWH
są preferowanymi lekami u pacjentów z niepowikłaną DVT
leczonychw trybie ambulatoryjnym [8, 11].
Standardowe, długotrwałe leczenie VTE jest oparte na
podawaniu doustnie preparatów antywitaminy K, któ-
rych dawka powinna być modyfikowana w celu utrzyma-
nia międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego
(INR,
international normalized ratio
) w przedziale 2–3
(docelowy INR 2,5) (zalecenie klasy A). Wartości INR po-
wyżej 4 wiążą się ze wzrostem częstości występowania
powikłań krwotocznych. Podawanie antywitaminy K
można rozpoczynać jużwpierwszymdniu leczenia hepa-
ryną, z wyjątkiem pacjentówwymagających trombolizy,
operacji, a także w przypadku chorób współistniejących,
które sprzyjają występowaniu poważnych krwawień.
Heparynę niefrakcjonowaną lub LMWH należy poda-
wać przez co najmniej 5 dni, a jej podawanie przerwać,
kiedy u pacjenta zostaną uzyskane stabilne wartości INR
w przedziale terapeutycznym 2–3 [8, 11].
Kolejny wykład na spotkaniu EXTEND wygłosił on-
kolog — Dr Mario Mandala. Przedstawił sytuację epide-
miologiczną, profilaktykę i leczenie VTE u pacjentów
z chorobą nowotworową. Jest to poważny i jakże często
niedoceniany problemkliniczny, który stanowi drugą pod
względem częstości przyczynę zgonu u chorych onko-
logicznych [26]. U pacjentów leczonych ambulatoryjnie
chemioterapią VTE jest pierwszą przyczyna zgonów [27].
U ponad 20% chorych z nowotworemw ciągu ich całego
życia wystąpi przynajmniej jeden epizod VTE [28]. Co in-
teresujące, odsetek pacjentów z nowotworem i zakrzepi-
cą, zarówno tętniczą, jak i żylną, zwiększa się w ostatnich
latach, co może wskazywać na ciągłe niedoszacowanie
częstości występowania tego problemu (ryc. 7) [29].
Żylną chorobę zakrzepowo-zatorową najczęściej
powodują nowotwory: trzustki, mózgu, macicy, nerki,
żołądka, gruczołu krokowego, płuc, odbytnicy i jajnika.
Dotyczy to zarówno nowotworów dobrze odgraniczo-
nych, jak i tych z już występującymi przerzutami (ryc.
8, 9) [30–32].
Czynnikami ryzykawystąpieniaVTEupacjenta onko-
logicznego są: rodzaj nowotworu, stopień zaawansowa-
nia, czas od dokonania rozpoznania, wiek chorego, status
ekonomiczny, płeć, rasa, przebyte zabiegi chirurgiczne,
obecność kontaktu centralnego i rodzaj chemioterapii. Na
kształt wytycznych dotyczących profilaktyki VTE u pa-
cjentów z chorobą nowotworową niewątpliwie wpłynęły
wyniki trzech badań: PREVENT, ARTEMIS i MEDENOX.
Rycina 6.
Częstość występowania wybranych działań niepożądanych u chorych leczonych nadroparyną i enoksaparyną
(na podstawie [25])