Wstęp: Zabiegi z zakresu chirurgii czaszkowo-szczękowo-twarzowej ze względu na swoją specyfikę mogą prowadzić do znacznych upośledzeń czynnościowych. Zniekształcenia pooperacyjne i pourazowe twarzy oraz wady ortognatyczne zaburzają estetykę i harmonię rysów twarzy, utrudniając choremu wyrażanie emocji i porozumiewanie się z otoczeniem. Dlatego priorytetem jest interdyscyplinarna opieka przedi pooperacyjna. Zespół lekarzy, fizjoterapeutów, logopedów, foniatrów, dietetyków oraz psychologów ma przywrócić pacjenta do życia w społeczeństwie w zakresie najbardziej zbliżonym do tego sprzed choroby. Materiał i metody: Badaniem objęto 132 pacjentów Przyklinicznego Zespołu Rehabilitacyjnego Kliniki Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej SUM w Katowicach w latach 2020–2022. Wiek chorych wahał się w zakresie 20–70 lat, średnia wieku wynosiła 44,02. Wśród badanych osób było 71 kobiet (53,8%); 45,5% pacjentów stanowiły osoby po urazach twarzoczaszki, 20,5% osoby z dysfunkcjami stawów skroniowo-żuchwowych, 18,9% chorzy onkologiczni, a 15,2% pacjenci z innymi schorzeniami. Chorzy poddani zabiegom uczestniczyli w rehabilitacji przed- i pooperacyjnej, która odbywała się w trakcie hospitalizacji oraz ambulatoryjnie. Wykonywano zabiegi rehabilitacyjne z zakresu nowoczesnej terapii ruchowej, terapii oddechowej, manualnego drenażu limfatycznego, manualnej terapii mięśniowo-powięziowej oraz procedury wspomagające, jak: suche igłowanie, kinesiotaping i techniki fizjoterapeutyczne. Pacjenci korzystali dodatkowo z pomocy dietetyka, psychologa oraz logopedy. Wyniki: Skuteczność przeprowadzonej rehabilitacji uzyskano w około 90% w zakresie zmniejszenia obrzęku, terapii blizn oraz w działaniu przeciwbólowym. Wzrost odwodzenia żuchwy notowano u 79,2% pacjentów. Porównanie pacjentów po przebytym urazie twarzoczaszki i z nowotworem tej okolicy wskazuje na uzyskanie gorszych wyników u pacjentów onkologicznych oraz występowanie u nich dodatkowych problemów z mową i oddychaniem. Wnioski: Wielospecjalistyczna terapia jest nieodłącznym elementem uzupełniającym leczenie chirurgiczne. Uzyskane wyniki wskazują na potrzebę przeprowadzenia dalszych badań klinicznych na poszczególnych grupach chorych, aby dać możliwość opracowania algorytmów interdyscyplinarnego postępowania z chorym na oddziale chirurgii szczękowo-twarzowej.