Pourazowe uszkodzenie aorty piersiowej (TAI) jest stanem charakteryzującym się bardzo wysoką śmier­telnością. Chociaż towarzyszy mniej niż 0,5% wszystkich wypadków komunikacyjnych, to stanowi drugą po urazach głowy przyczynę zgonów wśród ich uczestników. Do niedawna standardowym leczeniem pourazowego uszkodzenia aorty piersiowej była operacja otwarta, polegająca na wykonaniu lewostronnej torakotomii i wszczepieniu protezy aortalnej. Śmiertelność związana z tym zabiegiem wynosi od 15% do 30%. Wysoka śmiertelność i chorobowość po operacjach otwartych sprawiły, że w ciągu ostatnich lat preferowaną metodą zaopatrywania pourazowych uszkodzeń aorty piersiowej stała się implantacja stent-graftu (TEVAR). Liczne publikacje wskazują na znaczące zmniejszenie śmiertelności oraz częstości występowania poważnych powikłań u pacjentów leczonych wewnątrznaczyniowo. Celem pracy była analiza zagadnień związanych z wewnątrznaczyniowym zaopatrzeniem pourazowych uszkodzeń aorty piersiowej na przykładzie czterech pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Chirurgii Naczyniowej, Ogólnej i Onkologicznej WSS im. M. Kopernika w Łodzi, u których zastosowano leczenie we­wnątrznaczyniowe. Na podstawie przedstawionego piśmiennictwa i doświadczeń własnych wydaje się, że TEVAR jest optymalnym sposobem leczenia pacjentów z TAI i współistniejącymi licznymi obrażeniami ciała.