Metody drenażu soku trzustkowego w jednoczesnym przeszczepianiu trzustki i nerki

Streszczenie

Jednoczesny przeszczep trzustki i nerki (SPK, simultaneous pancreas and kidney transplantation) jest uważany za najlepszą metodę leczenia chorych z cukrzycą typu 1, która doprowadziła do schyłkowej niewydolności nerek.
Celem pracy jest przedstawienie najbardziej powszechnych metod drenażu soku trzustkowego w przeszczepianiu trzustki, porównanie ich skuteczności oraz występujących po nich powikłań. Obecnie najczęściej wykonywany jest drenaż pęcherzowy (BD, bladder drainage) i jelitowy (ED, enteric drainage). W BD dwunastnica jest zespalana ze sklepieniem pęcherza moczowego. Drenaż pęcherzowy wiąże się z wieloma powikłaniami, jak zakażenia dróg moczowych, krwiomocz i przeciek w obrębie zespolenia, które w znacznym odsetku przypadków wymagają konwersji jelitowej. W ED dwunastnica przeszczepu może być zespolona z pętlą jelita czczego, krętego lub z ramieniem pętli Roux Y. Roczne przeżycie chorych i przeszczepu trzustki po SPK nie różni się w obu metodach drenażu. Wykonanie ED zmniejsza liczbę zakażeń po przeszczepie, odsetek powikłań urologicznych, częstość przecieku soku trzustkowego oraz liczbę wykonywanych reoperacji.
Drenaż jelitowy jest obecnie najlepszym sposobem drenażu soku trzustkowego w SPK. Chociaż wyniki przeszczepiania trzustki, przy uwzględnieniu przeżycia chorych i zachowania czynności przeszczepionej trzustki, są porównywalne dla obu metod, to w przypadku ED obserwuje się znacznie mniej powikłań.