Rak tarczycy — postępy w diagnostyce oraz taktyce i technice chirurgicznej w okresie ostatnich 10 lat

Streszczenie

Wstęp: Mimo postępu w diagnostyce, nadal u niektórych chorych rozpoznanie raka tarczycy ustala się po leczeniu operacyjnym, co wiąże się z koniecznością powtórnej operacji. Celem pracy jest przedstawienie materiału klinicznego autorów, obejmującego okres ostatnich 10 lat w zakresie sposobów rozpoznania i leczenia operacyjnego chorych z rakiem tarczycy.
Materiał i metody: W latach 1993-2002 leczono operacyjnie 3350 chorych z wolem, w tym 85 (2,5%) chorych z powodu raka tarczycy. W pracy uwzględniono płeć, wiek chorych, typy morfologiczne raka oraz jego wielkość i lokalizację według klasyfikacji Tumor Nodulus Metastases (TNM). Diagnostykę w kierunku raka tarczycy oparto głównie na badaniu ultrasonograficznym i biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej. Ponadto przedstawiono taktykę i technikę leczenia chirurgicznego.
Wyniki: Spośród 85 chorych z rakiem tarczycy u 58 (68%) wykazano histopatologicznie raka brodawkowatego. Zgodność wyników biopsji z ostatecznym wynikiem badania histopatologicznego uzyskano w 55% przypadków pojedynczego guzka tarczycy i w 15% przypadków wola wieloguzkowego. Pierwotne całkowite wycięcie wola wykonano u 37 chorych (44%) z rakiem tarczycy, u 47 chorych (52%) wykonano wtórną radykalizację zabiegu, a u 10 chorych wycięto jednostronnie węzły chłonne szyjne. Trwałe jednostronne porażenie nerwu zwrotnego wykazano u 5,8% chorych, a tężyczkę u 4,7% chorych.
Wnioski: W ostatnich latach obserwuje się wzrost zabiegów pierwotnie radykalnych u chorych z rozpoznaniem zróżnicowanego raka tarczycy. Dominującym typem histologicznym jest rak brodawkowaty. Najczęściej raka tarczycy nie rozpoznaje się przed operacją w wolu wieloguzkowym. W tych przypadkach liczba prawidłowych rozpoznań zwiększa się w miarę upowszechnienia celowanej biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej, wykonywanej pod kontrolą USG.