Tom 6, Nr 4 (2004)
Opublikowany online: 2005-01-26
Wyświetlenia strony
2166
Wyświetlenia/pobrania artykułu
2060
Osteoradionekroza żuchwy — ocena czynników promujących i sposobów leczenia w materiale własnym
Chirurgia Polska 2004;6(4):245-251.
Streszczenie
Wstęp: Osteoradionekroza (ORN) jest jednym z najcięższych i najpoważniejszych powikłań leczenia skojarzonego nowotworów regionu głowy i szyi. Celem pracy była retrospektywna analiza 13 przypadków
ORN żuchwy z uwzględnieniem anatomicznej lokalizacji ogniska pierwotnego i rodzaju nowotworu złośliwego, czasu, jaki upłynął od zakończenia leczenia do pojawienia się ORN, oraz związku pomiędzy wystąpieniem ORN a urazem tkanek jamy ustnej i stanem uzębienia. Prześledzono również zastosowane metody leczenia ORN i uzyskane wyniki.
Materiał i metody: Materiał stanowiła dokumentacja medyczna 13 chorych (10 mężczyzn i 3 kobiety), leczonych z powodu ORN żuchwy w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach w latach 1993–2003.
Wyniki: W 11 przypadkach ORN rozwinęła się u chorych leczonych z powodu raka płaskonabłonkowego jamy ustnej, w 1 przypadku z powodu mięsaka kościopochodnego żuchwy i w 1 przypadku z powodu leczenia histiocytozy komórek Langerhansa. Czas wystąpienia ORN po zakończeniu terapii wahał się od 1 miesiąca do 7 lat (średnio 20 miesięcy). W większości przypadków ORN była wywoływana urazem. Wszystkich chorych początkowo poddano leczeniu konserwatywnemu. Ten model leczenia dał pozytywne wyniki w 7 przypadkach. W pozostałych 6 przypadkach, na skutek postępu ORN, terapia polegała na odcinkowej resekcji trzonu żuchwy lub hemimandibulektomii z jednoczesną plastyką przetok skórnych i śluzówkowych płatami regionalnymi.
Wnioski: Osteoradionekroza żuchwy rozwija się najczęściej po leczeniu skojarzonym raków płaskonabłonkowych jamy ustnej. Każda interwencja chirurgiczna w obszarze naświetlanym (nawet taka jak ekstrakcja zęba) stanowi podstawowy czynnik ryzyka wystąpienia ORN. W przypadkach ostrej i postępującej ORN terapia konserwatywna nie przynosi zadowalających efektów.
Materiał i metody: Materiał stanowiła dokumentacja medyczna 13 chorych (10 mężczyzn i 3 kobiety), leczonych z powodu ORN żuchwy w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach w latach 1993–2003.
Wyniki: W 11 przypadkach ORN rozwinęła się u chorych leczonych z powodu raka płaskonabłonkowego jamy ustnej, w 1 przypadku z powodu mięsaka kościopochodnego żuchwy i w 1 przypadku z powodu leczenia histiocytozy komórek Langerhansa. Czas wystąpienia ORN po zakończeniu terapii wahał się od 1 miesiąca do 7 lat (średnio 20 miesięcy). W większości przypadków ORN była wywoływana urazem. Wszystkich chorych początkowo poddano leczeniu konserwatywnemu. Ten model leczenia dał pozytywne wyniki w 7 przypadkach. W pozostałych 6 przypadkach, na skutek postępu ORN, terapia polegała na odcinkowej resekcji trzonu żuchwy lub hemimandibulektomii z jednoczesną plastyką przetok skórnych i śluzówkowych płatami regionalnymi.
Wnioski: Osteoradionekroza żuchwy rozwija się najczęściej po leczeniu skojarzonym raków płaskonabłonkowych jamy ustnej. Każda interwencja chirurgiczna w obszarze naświetlanym (nawet taka jak ekstrakcja zęba) stanowi podstawowy czynnik ryzyka wystąpienia ORN. W przypadkach ostrej i postępującej ORN terapia konserwatywna nie przynosi zadowalających efektów.
Słowa kluczowe: osteoradionekrozażuchwaczynniki ryzykametody leczenia
![](https://journals.viamedica.pl/plugins/generic/popups/images/icons/close.png)