Endowaskularne leczenie niedrożności tętnicy udowej powierzchownej. Nowe możliwości i stare ograniczenia

Streszczenie

Skuteczność angioplastyki (PTA) i implantacji stentów w leczeniu niedrożności tętnicy udowej powierzchownej (TUP) istotnie ogranicza zjawisko restenozy. Aby zmniejszyć ryzyko restenozy, powszechnie stosuje się leki przeciwpłytkowe oraz podejmuje próby wykorzystania nowych technologii endowaskularnych: brachyterapii śródnaczyniowej, krioterapii, stentów biodegracyjnych, stentów uwalniających substancje antymitotyczne oraz stent-graftów obwodowych. Duża rozbieżność wyników endowaskularnego leczenia niedrożności tętnicy udowej powierzchownej powoduje trudności w opracowaniu nowych standardów postępowania w takich przypadkach. Ciągle brakuje dostatecznej liczby randomizowanych badań przeprowadzonych z udziałem dużej liczby chorych.
Standardem leczenia krótkich zwężeń pozostaje angioplastyka. W wypadku niepowodzenia PTA oraz przy dłuższych zwężeniach i niedrożnościach (typ B i C wg TASC) koniecznym uzupełnieniem angioplastyki jest implantacja stentów nitinolowych lub stent-graftów obwodowych. Postęp technologiczny umożliwia korzystanie z nowych technik (laser, aterektom), które ułatwiają rekanalizację długich odcinków tętnic. Jednak ciągle przęsło udowo-podkolanowe z wykorzystaniem żyły własnej chorego pozostaje leczeniem z wyboru w przypadku długich okluzji tętnicy udowej powierzchownej (typ D wg TASC) oraz przy niepowodzeniu procedur endowaskularnych.