Tom 7, Nr 2 (2005)
Opublikowany online: 2005-09-06
Wyświetlenia strony
10546
Wyświetlenia/pobrania artykułu
3236
Endowaskularne leczenie niedrożności tętnicy udowej powierzchownej. Nowe możliwości i stare ograniczenia
Chirurgia Polska 2005;7(2):120-131.
Streszczenie
Skuteczność angioplastyki (PTA) i implantacji stentów w leczeniu niedrożności tętnicy udowej powierzchownej
(TUP) istotnie ogranicza zjawisko restenozy. Aby zmniejszyć ryzyko restenozy, powszechnie stosuje
się leki przeciwpłytkowe oraz podejmuje próby wykorzystania nowych technologii endowaskularnych:
brachyterapii śródnaczyniowej, krioterapii, stentów biodegracyjnych, stentów uwalniających substancje
antymitotyczne oraz stent-graftów obwodowych. Duża rozbieżność wyników endowaskularnego
leczenia niedrożności tętnicy udowej powierzchownej powoduje trudności w opracowaniu nowych standardów
postępowania w takich przypadkach. Ciągle brakuje dostatecznej liczby randomizowanych badań
przeprowadzonych z udziałem dużej liczby chorych.
Standardem leczenia krótkich zwężeń pozostaje angioplastyka. W wypadku niepowodzenia PTA oraz przy dłuższych zwężeniach i niedrożnościach (typ B i C wg TASC) koniecznym uzupełnieniem angioplastyki jest implantacja stentów nitinolowych lub stent-graftów obwodowych. Postęp technologiczny umożliwia korzystanie z nowych technik (laser, aterektom), które ułatwiają rekanalizację długich odcinków tętnic. Jednak ciągle przęsło udowo-podkolanowe z wykorzystaniem żyły własnej chorego pozostaje leczeniem z wyboru w przypadku długich okluzji tętnicy udowej powierzchownej (typ D wg TASC) oraz przy niepowodzeniu procedur endowaskularnych.
Standardem leczenia krótkich zwężeń pozostaje angioplastyka. W wypadku niepowodzenia PTA oraz przy dłuższych zwężeniach i niedrożnościach (typ B i C wg TASC) koniecznym uzupełnieniem angioplastyki jest implantacja stentów nitinolowych lub stent-graftów obwodowych. Postęp technologiczny umożliwia korzystanie z nowych technik (laser, aterektom), które ułatwiają rekanalizację długich odcinków tętnic. Jednak ciągle przęsło udowo-podkolanowe z wykorzystaniem żyły własnej chorego pozostaje leczeniem z wyboru w przypadku długich okluzji tętnicy udowej powierzchownej (typ D wg TASC) oraz przy niepowodzeniu procedur endowaskularnych.
Słowa kluczowe: tętnica udowa powierzchownaangioplastykastentrestenoza
![](https://journals.viamedica.pl/plugins/generic/popups/images/icons/close.png)