Tom 7, Nr 3 (2005)
Opublikowany online: 2005-11-07
Materiały biomedyczne. Część I: Pojęcie filmu biologicznego (biofilmu) i fizykochemiczne podstawy przyczepności substancji organicznych do biomateriałów
Dariusz A. Paduch, Jerzy Niedzielski
Chirurgia Polska 2005;7(3):180-191.
Tom 7, Nr 3 (2005)
Opublikowany online: 2005-11-07
Streszczenie
Chociaż biomateriały są stosowane już od 2000 lat, to prawdziwy postęp w tej dziedzinie nastąpił po
wprowadzeniu do produkcji w 1937 roku polimetakrylanu metylu (PMMA, pleksa). Biomateriały są ciałami
stałymi, które pod względem właściwości mechanicznych i fizycznych można podzielić na: metale, materiały
ceramiczne i polimery. Polimery są najczęściej używanymi materiałami w medycynie. Rozróżnia się
homopolimery (np. polietylen - PE, polipropylen - PP) i kopolimery (np. poliuretany). Zastosowanie
biomateriałów w praktyce klinicznej wymaga rozwiązania następujących problemów i zagadnień: 1. toksyczność,
2. kompatybilność biologiczna (biocompatibility), 3. gojenie tkanek, 4. właściwości mechaniczne
i zmęczenie materiałów, 5. zagadnienia prawne. Na podstawie przeglądu aktualnej światowej literatury
autorzy omawiają zagadnienia modyfikacji powierzchni biomateriału, tworzenia biofilmu i fizykochemiczne
podstawy przyczepności substancji organicznych i bakterii do biomateriałów. Mechanizmy przyczepności
bakteryjnej odgrywają istotną rolę w powikłaniach zapalnych przy stosowaniu biomateriałów. Od
właściwości biomateriału zależy nasilenie odpowiedzi tkankowej i humoralnej organizmu i w konsekwencji
czas prawidłowego funkcjonowania produktu.
Streszczenie
Chociaż biomateriały są stosowane już od 2000 lat, to prawdziwy postęp w tej dziedzinie nastąpił po
wprowadzeniu do produkcji w 1937 roku polimetakrylanu metylu (PMMA, pleksa). Biomateriały są ciałami
stałymi, które pod względem właściwości mechanicznych i fizycznych można podzielić na: metale, materiały
ceramiczne i polimery. Polimery są najczęściej używanymi materiałami w medycynie. Rozróżnia się
homopolimery (np. polietylen - PE, polipropylen - PP) i kopolimery (np. poliuretany). Zastosowanie
biomateriałów w praktyce klinicznej wymaga rozwiązania następujących problemów i zagadnień: 1. toksyczność,
2. kompatybilność biologiczna (biocompatibility), 3. gojenie tkanek, 4. właściwości mechaniczne
i zmęczenie materiałów, 5. zagadnienia prawne. Na podstawie przeglądu aktualnej światowej literatury
autorzy omawiają zagadnienia modyfikacji powierzchni biomateriału, tworzenia biofilmu i fizykochemiczne
podstawy przyczepności substancji organicznych i bakterii do biomateriałów. Mechanizmy przyczepności
bakteryjnej odgrywają istotną rolę w powikłaniach zapalnych przy stosowaniu biomateriałów. Od
właściwości biomateriału zależy nasilenie odpowiedzi tkankowej i humoralnej organizmu i w konsekwencji
czas prawidłowego funkcjonowania produktu.
Słowa kluczowe
biomateriały; modyfikacja powierzchni; biofilm; przyczepność bakteryjna
Tytuł
Materiały biomedyczne. Część I: Pojęcie filmu biologicznego (biofilmu) i fizykochemiczne podstawy przyczepności substancji organicznych do biomateriałów
Czasopismo
Chirurgia Polska
Numer
Tom 7, Nr 3 (2005)
Strony
180-191
Opublikowany online
2005-11-07
Wyświetlenia strony
1743
Wyświetlenia/pobrania artykułu
2757
Rekord bibliograficzny
Chirurgia Polska 2005;7(3):180-191.
Słowa kluczowe
biomateriały
modyfikacja powierzchni
biofilm
przyczepność bakteryjna
Autorzy
Dariusz A. Paduch
Jerzy Niedzielski