Doświadczenia własne w leczeniu obliteracyjnym tętniaków rzekomych tętnic udowych po zabiegach endowaskularnych za pomocą iniekcji polidokanolu

Grzegorz Biolik; Krzysztof Ziaja; Tomasz Orawczyk; Zbigniew Markiel; Damian Ziaja

Tom 7, Nr 3 (2005)

Opublikowany online: 2005-11-07

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Doświadczenia własne w leczeniu obliteracyjnym tętniaków rzekomych tętnic udowych po zabiegach endowaskularnych za pomocą iniekcji polidokanolu

Grzegorz Biolik, Krzysztof Ziaja, Tomasz Orawczyk, Zbigniew Markiel, Damian Ziaja

Chirurgia Polska 2005;7(3):168-173.

Tom 7, Nr 3 (2005)

Opublikowany online: 2005-11-07

Streszczenie

Wstęp: Częstość tętniaków rzekomych po diagnostycznych i leczniczych zabiegach endowaskularnych wciąż wzrasta. Dlatego uzasadnione wydaje się poszukiwanie alternatywnych, małoinwazyjnych i tanich metod leczenia tego typu powikłań, szczególnie u chorych z grupy bardzo wysokiego ryzyka. Celem niniejszej pracy była ocena przydatności niskich stężeń polidokanolu w leczeniu obliteracyjnym tętniaków rzekomych tętnic obwodowych po zabiegach endowaskularnych.
Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 7 kobiet i 3 mężczyzn w średnim wieku 54,3 roku z tętniakiem rzekomym tętnic udowych po zabiegach endowaskularnych. Pacjentów poddano leczeniu obliteracyjnemu z użyciem frakcjonowanych dawek 0,5% polidokanolu oraz terapii uciskowej.
Wyniki: W 3 przypadkach uzyskano pełną obliterację, u 2 chorych obliterację ograniczoną do komory (szyja tętniaka nie uległa wykrzepieniu), w 1 przypadku udało się zobliterować częściowo tętniaka klepsydrowatego (komora dalsza). W 4 przypadkach odnotowano brak obliteracji.
Wnioski: Obliteracja tętniaków rzekomych przy wykorzystaniu niskich stężeń polidokanolu, połączona z leczeniem uciskowym, zmniejsza odsetek chorych wymagających leczenia chirurgicznego tętniaka rzekomego po leczeniu endowaskularnym. Ze względu na znaczny odsetek niepowodzeń nie jest to jednak metoda z wyboru w leczeniu powikłań terapii endowaskularnej - tętniaków rzekomych.