Wstęp: Częstość występowania owrzodzenia żylnego ocenia się na 1,1-1,8% w regionach wysoko uprzemysłowionych. Mimo prawidłowo prowadzonego leczenia zachowawczego czy też zabiegowego oraz mimo dalszej profilaktyki, częstość nawrotów w pierwszym roku ocenia się na 16-25%, natomiast po 2 latach - 28-69%. Celem poniższego opracowania jest analiza wyników leczenia szpitalnego - zabiegowego oraz zachowawczego - pacjentów z czynnym, wygojonym lub nawrotowym owrzodzeniem podudzia o etiologii żylnej, w obserwacji krótko- i długoterminowej.
Materiał i metody: Badanie przeprowadzono na grupie 44 chorych hospitalizowanych w klinice w latach 1996-2005 z powodu opornego na leczenie zachowawcze lub nawrotowego owrzodzenia podudzia o etiologii żylnej. Wyniki: Spośród 44 leczonych chorych, tylko w 2 przypadkach nie uzyskano wygojenia owrzodzenia po zastosowanym leczeniu. Nawrót owrzodzenia w obserwacji długoterminowej stwierdzono u 48% hospitalizowanych.
Wnioski: Leczenie szpitalne, zwłaszcza zabiegowe jest najbardziej skutecznym sposobem postępowania w przypadkach opornych na leczenie ambulatoryjne lub nawrotowych żylnych owrzodzeniach podudzi. Niestety nie zabezpiecza ono przed nawrotem owrzodzenia szczególnie w tych przypadkach, w których po uzyskaniu wygojenia zmiany zaprzestaje się dalszego leczenia i profilaktyki.