Wstęp: Ciągły rozwój techniki operacyjnej oraz postęp w dziedzinie anestezjologii pozwala z coraz większym powodzeniem leczyć pacjentów z tętniakiem aorty brzusznej (TAB). Celem przeprowadzenia planowej resekcji tętniaka aorty brzusznej jest profilaktyka pęknięcia tętniaka. Śmiertelność okołooperacyjna w wypadku pękniętych tętniaków jest ciągle wysoka (40-70%). Celem niniejszej pracy była analiza wskaźnika śmiertelności okołooperacyjnej chorych z tętniakiem aorty brzusznej leczonych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń Śląskiej AM w Katowicach w latach 1978-2005. Analizie poddano zarówno pacjentów z pękniętym tętniakiem aorty brzusznej, jak i leczonych planowo.
Materiał i metody: W latach 1978-2005 planowo leczono 1620 chorych z podnerkowym tętniakiem aorty brzusznej. W tym samym okresie operowano 318 pacjentów z pękniętym tętniakiem aorty brzusznej. W pracy poddano retrospektywnej ocenie wyniki leczenia osób operowanych w latach 1978-2005. Kryterium oceny był wskaźnik śmiertelności okołooperacyjnej. Dodatkowo porównano wyniki leczenia tętniaka aorty brzusznej w trzech okresach: 1978-1990, 1991-2000 oraz 2001-2005. Podział na poszczególne okresy został podyktowany wzrostem doświadczenia zespołu leczącego oraz wprowadzeniem nowych technik operacyjnych.
Wyniki: Średnia wartość wskaźnika śmiertelności pękniętych tętniaków aorty brzusznej w latach 1978-2005 wyniosła 56,6%. W wypadku niepękniętych (z objawami i bez) tętniaków aorty brzusznej średnia wartość wskaźnika śmiertelności w latach 1978-2005 wyniosła 9%. Na uwagę zasługuje fakt, że w 2005 roku wskaźnik śmiertelności okołooperacyjnej wyniósł 3,7%. Jeśli wyodrębnić chorych leczonych operacyjnie planowo z powodu bezobjawowego tętniaka aorty brzusznej, to wskaźnik śmiertelności w latach 1978-2005 wyniósł 4,4%, zaś w samym 2005 roku - 1,2%.
Wnioski: Stale wzrasta liczba chorych operowanych z powodu tętniaka aorty brzusznej, co niewątpliwie wiąże się z poprawą wykrywalności tętniaków. Nie zmniejsza się jednak liczba osób z grupy wysokiego ryzyka z dużym tętniakiem, co sugeruje możliwość dalszej poprawy wykrywalności tętniaka aorty brzusznej. Wiąże się to z wcześniejszym podejmowaniem leczenia pacjentów w lepszym stanie ogólnym, a także z poprawą wyników leczenia.