Wstęp: Wgłobienie jelit jest jedną z najczęstszych przyczyn niedrożności jelit u dzieci powstającą w wyniku teleskopowego wsunięcia części bliższej jelita w dalszą. Celem niniejszego artykułu było porównanie metod i wyników terapii wgłobienia jelit u dzieci leczonych w jednym ośrodku chirurgii dziecięcej w dwóch okresach czasu.
Materiał i metody: Analizie poddano częstość wgłobienia w zależności od płci i wieku, sposób leczenia oraz częstość i rodzaj powikłań w 2 grupach pacjentów; grupa 1. - 15 dzieci (10 chłopców i 5 dziewczynek), w wieku od 3 dni do 2 lat (śr. 8,1 miesiąca), hospitalizowanych w latach 1993–1998, grupa 2. - 25 dzieci (19 chłopców i 6 dziewczynek), w wieku od 3 miesięcy do 10 lat (śr. 17 miesięcy), leczonych w latach 1999-2005.
Wyniki: W obu badanych grupach liczebnie przeważali chłopcy (67% i 76%), a wgłobienie najczęściej występowało u dzieci między 2. a 9. miesiącem życia. W grupie 1. wszystkie dzieci były leczone, natomiast w grupie 2. zabieg operacyjny przeprowadzono u 8 pacjentów (32%), a u 17 dzieci (68%) wykonano hydrostatyczny wlew kontrastowy pod kontrolą fluoroskopii. Odgłobienie uzyskano u 16 pacjentów, zaś w 1 przypadku wykonano konwersję do otwartej operacji. Powikłania pod postacią martwicy i przedziurawienia ściany jelita obserwowano u 3 dzieci (20%) z grupy 1. i u 3 pacjentów (12%) z grupy 2. U wszystkich tych chorych wykonano odcinkową resekcję jelita i zespolenie jelita lub stomię.
Wnioski: Zmiana taktyki postępowania terapeutycznego umożliwiła ograniczenie wskazań do leczenia operacyjnego u dzieci z wgłobieniem jelit (37% vs. 100%), nie powodując równocześnie wzrostu częstości powikłań, przy czym obserwowano je u pacjentów niespełniających kryteriów kwalifikacji do odgłobienia hydrostatycznego i zakwalifikowanych do laparotomii. Hydrostatyczny wlew kontrastowy, przy zachowaniu ścisłych kryteriów kwalifikacji, jest według autorów metodą z wyboru w leczeniu wgłobienia jelit u dzieci.