Wstęp: Autorzy podjęli próbę oceny zespolenia proksymalnego pomostu aortalno-dwuudowego oraz analizowali powikłania wczesne i późne u chorych z wysoką niedrożnością aorty, leczonych przy użyciu tej rekonstrukcji naczyniowej.
Materiał i metody: Przedstawiono 35 chorych z objawami zespołu Leriche’a i wysokim podnerkowym zatkaniem aorty brzusznej. W tej grupie było 26 mężczyzn (74%) i 9 kobiet (26%). U 33 chorych (94,3%) wykonano pierwotną rekonstrukcję przęsłem aortalno-dwuudowym po wcześniejszej odcinkowej trombektomii aorty, u 2 - wtórne przęsło w wyniku okluzji aorty i poprzednio wszytego przęsła. Obserwację pozostałych chorych przeprowadzono w okresie 12-37 miesięcy po operacji. Badano szerokość aorty brzusznej powyżej i w miejscu trombektomii, długość zespolenia, obecność zwężenia tętnic nerkowych i tętnicy krezkowej górnej, drożność przęsła, obecność zwężenia zespolenia protezy z aortą.
Wyniki: W odległej obserwacji drożność zespolenia stwierdzono u wszystkich badanych, poszerzenie aorty w miejscu zespolenia stwierdzono w 13 przypadkach (37%). Wynosiło ono od 6,5-87%. Nie wykazano korelacji między stopniem poszerzenia a czasem od operacji. W 7 przypadkach (20%) stwierdzono zwężenie zespolenia w kącie odpływu. Odległość zespolenia od tętnic nerkowych wynosiła 8-19 mm (śr. 12 mm). Zwężenie tętnicy krezkowej górnej stwierdzono u 6 chorych (17%), natomiast jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej u 5 chorych (14%). Śmiertelność okołooperacyjna wyniosła 14,2% (5 pacjentów). Powodem zgonu był zawał serca.
Wnioski: Udrożnienie aorty brzusznej w przypadku jej wysokiego podnerkowego zatkania jest procedurą umożliwiającą wszycie protezy w sposób anatomiczny zwykle bez konieczności zakleszczenia tętnic nerkowych. Udrożnienie aorty może mieć wpływ na powstawanie jej poszerzenia w miejscu zespolenia. Nie ma bezpośredniego związku między stopniem poszerzenia a czasem, jaki upłynął od rekonstrukcji.