Wstęp: W 1948 roku Rea i Poppe obszyli celofanem przednio-boczną powierzchnię tętniaka. Wszyty materiał miał spowodować zwłóknienie otaczających tkanek, a przez to wzmocnić ścianę tętniaka i ograniczyć jego dalszą ekspansję. Również obecnie ta metoda leczenia bywa sporadycznie wykorzystywana, zwłaszcza u chorych wysokiego ryzyka niezakwalifikowanych do leczenia endowaskularnego.
Materiał i metody: W okresie od 1996 do 2004 roku wykonano 24 zabiegi obszycia siatką dakronową tętniaka aorty brzusznej (AAA). Do zabiegu obszycia AAA kwalifikowano chorych „wysokiego ryzyka” i z niską frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) < 35%. Wszyscy chorzy wymagali pilnej operacji z powodu objawowego charakteru tętniaka lub szybkiego przyrostu średnicy tętniaka powyżej 10 mm/rok. Chorych, u których przeprowadzono operację obszycia, wykluczono wcześniej z przyczyn kardiologicznych i anestezjologicznych z klasycznej operacji AAA. Od 2000 roku dodatkowym kryterium kwalifikacji do tej metody leczenia było wykluczenie możliwości leczenia endowaskularnego na podstawie kryteriów anatomicznych.
Wyniki: Średni czas operacji był zróżnicowany i wahał się od 50 do 140 min. Śródoperacyjna średnia utrata krwi wyniosła 408 ml, zaś średni czas hospitalizacji po zabiegu - 8,53 dnia. W okresie pooperacyjnym zawał serca rozpoznano u 5 chorych (20,8%), zaś w 4 przypadkach (16,6%) niewydolność krążenia z istotnym spadkiem ciśnienia tętniczego i koniecznością włączenia katecholamin. W jednym przypadku zaobserwowano zaostrzenie się już wcześniej rozpoznanej niewydolności nerek ze wzrostem kreatyniny w surowicy krwi do 2,45 mg/dl po zabiegu. Po zabiegu 8 chorych (33,3%) z powodu niewydolności oddechowej wymagało wentylacji mechanicznej. Wentylację mechaniczną prowadzono po zabiegu przez 4-18 godzin. Śmiertelność okołooperacyjna wyniosła 16%. Po częściowym obszyciu tętniaka w kontrolnej tomografii komputerowej obserwowano znaczny wzrost średnicy tętniaka, a u jednego chorego doszło do jego pęknięcia.
Wnioski: Zabieg obszycia aorty wiąże się ze stosunkowo niewielkim obciążeniem chorego. Pozwala uniknąć zaklemowania aorty, które u chorych ze schorzeniami układu krążenia i niską LVEF jest w głównej mierze odpowiedzialne za powikłania kardiologiczne. Do momentu udoskonalenia i powszechnego wprowadzenia stent-graftów fenestrowanych lub z odgałęzieniami do tętnic trzewnych aorty brzusznej, pełne obszycie worka tętniaka pozostaje metodą stosunkowo skutecznego i bezpiecznego leczenia AAA u chorych wysokiego ryzyka, wyłączonych z leczenia resekcyjnego oraz implantacji stent-graftu.