Wstęp: Celem tego artykułu jest przedstawienie bezpieczeństwa i doraźnych efektów rewaskularyzacji wewnątrznaczyniowej tętnic kończyn dolnych, które mogą stanowić ważny element opracowania optymalnej metody inwazyjnego leczenia przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych w kraju.
Materiał i metody: Analizie poddano dane zgromadzone prospektywnie w Małopolskim Rejestrze Zabiegów Wewnątrznaczyniowych. W okresie od 1 grudnia 2009 do 31 lipca 2010 wykonano 763 zabiegi. Wskazaniem do leczenia było niedokrwienie kończyny w stadium 6. według klasyfikacji Rutherforda u 77 chorych (10,1%), w stadium 5. — u 173 chorych (22,7%), w stadium 4. — u 123 chorych (16,1%), w stadium 3. — u 371 chorych (48,6%) i w stadium 2. — u 19 chorych (2,5%).
Wyniki: Zwiększenie napływu do leczonej kończyny stwierdzono łącznie w 97,5% zabiegów, a pogorszenie tylko w 0,5%. Najgorsze wyniki osiągnięto w leczeniu zmian zarostowych w tętnicach poniżej kolana — 4,6% wyników złych (rozumianych jako brak zmian w napływie lub pogorszenie napływu do leczonej kończyny w chwili zakończenia zabiegu wewnątrznaczyniowego). W okresie objętym obserwacją powikłania ciężkie zanotowano jedynie w 0,8% przypadków. Były to: 1 udar niedokrwienny, 2 ostre zespoły wieńcowe, 1 operacja naczyniowa wykonana w trybie doraźnym z powodu nieprawidłowego posadowienia stentu i 2 epizody ostrej niewydolności serca. Nie zanotowano zgonów ani amputacji. Powikłania średnio ciężkie zanotowano w 3,7% przypadków, a powikłania drobne w 16,6% przypadków. Częstość powikłań u chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn była istotnie większa niż u chorych z chromaniem, ale łączna liczba powikłań ciężkich i średnio ciężkich była bardzo mała.
Wnioski: Leczenie wewnątrznaczyniowe przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych jest bezpieczne i daje doraźnie dobre wyniki. Kierowanie do leczenia chorych z chromaniem przestankowym może okazać się uzasadnione pod warunkiem, że odległy wynik leczenia przezskórnego będzie korzystny. Porównanie przedstawionych wyników z wynikami leczenia operacyjnego może służyć do wypracowania optymalnej strategii leczniczej.