Refrakcja i adaptacja refrakcji przedsionka do wzrastającej częstości akcji serca w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym migotaniem/trzepotaniem przedsionków

Abstract

Wielu autorów uważa, że zmniejszenie adaptacji refrakcji przedsionka (ARP) do wzrastającej częstości akcji serca jest zjawiskiem charakterystycznym dla osób z napadowym migotaniem/trzepotaniem przedsionków (n.m./t.p.), rzadko natomiast występuje ona wśród ludzi zdrowych. W celu weryfikacji powyższej hipotezy porównano wyniki przezprzełykowej stymulacji serca (p.s.l.p.) w dwóch grupach: grupie ST - złożonej z 59 osób z wzbudzanym utrwalonym n.m./t.p. i grupie NS-T obejmującej 51 osób wolnych od takiej arytmii, wyłonionych spośród 110 osób w wieku 18-83 lat (średnio 54), 48 K, 62 M, kierowanych do Kliniki z podejrzeniem choroby węzła zatokowego (ch.w.z.). U wszystkich badanych osób metody p.s.l.p. określano efektywną refrakcję lewego przedsionka serca (ER-LP) przy kilku częstościach rytmu wystymulowanego, a następnie obliczano wskaźnik adaptacji refrakcji do wzrastającej częstości akcji serca (ARP). Na podstawie analizy uzyskanych wyników stwierdzono, że ARP była istotnie gorsza w grupie chorych z tachyarytmią w porównaniu z grupą kontrolną. Dla wykorzystania pomiaru ARP do rutynowych badań wyznaczono wartość progową (0,056), przy której ryzyko popełnienia błędu w różnicowaniu osób z grup ST i NS-T jest najmniejsze. Nie potwierdzono wartości pomiaru efektywnej refrakcji lewego przedsionka serca przy rytmie wystymulowanym o długości cyklu 600 ms w różnicowaniu badanych grup chorych.