Przydatność przezprzełykowej stymulacji lewego przedsionka serca dla oceny zagrożenia napadowym migotaniem i trzepotaniem przedsionków

Abstract

Celem pracy było określenie przydatności przezprzełykowej stymulacji lewego przedsionka serca (p.s.l.p.) w wykrywaniu napadowego migotania/trzepotania przedsionków (n.m./t.p.). W tym celu 110 osób w wieku 18-83 lat (średnio 54, 48 K, 62 M) poddano p.s.l.p., poprzedzonej standardowym EKG, EKG metodą Holtera oraz badaniem echokardiograficznym. Na podstawie analizy uzyskanych wyników stwierdzono, że: najbardziej agresywna stymulacja, pojedynczym impulsem, ich parą oraz trójką, a także wiązkami impulsów o częstości 300-1500 imp./min, z zachowaniem podanej kolejności, najlepiej różnicuje chorych z n.m./t.p. od osób zdrowych. Porównując grupę 59 chorych, u których wzbudzono ponad 30-sekundową tachyarytmię (ST), z grupą 51 osób, u których nie udano się wywołać częstoskurczu (NS-T), stwierdzono, iż zjawisko nadpobudliwości przedsionków oraz choroba węzła zatokowego występowały znamiennie częściej, a średnia wielkość przedsionka była istotnie większa w grupie ST niż NS-T. Nie potwierdzono wartości pomiaru efektywnej refrakcji lewego przedsionka serca przy rytmie wiodącym zatokowym ani czasu trwania załamka P w badanych grupach chorych w przewidywaniu zagrożenia n.m./t.p.