Vol 2, No 4 (1995): Elektrofizjologia i Stymulacja Serca
Original articles
Published online: 2000-02-16
Page views 551
Article views/downloads 0
Get Citation

Connect on Social Media

Connect on Social Media

Wpływ leczenia chlorowodorkiem amiodaronu na elektrofizjologiczne właściwości przedsionka u chorych z napadowym migotaniem przedsionków w przebiegu choroby niedokrwiennej serca przy wykorzystaniu rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego

Artur Telichowski, Waldemar Banasiak, Krzysztof Więch, Jacek Żebrowski, Mirosław Pieróg, Piotr Ponikowski, Jerzy Adamus, Dariusz Kałka, Wiesław Łacheta, Artur Fuglewicz, Jerzy Bobak, Czesław Telichowski
Elektrofizjologia i Stymulacja Serca 1995;2(4).

Abstract


Celem pracy była ocena zachowania się parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) u chorych z napadowym migotaniem przedsionków (PAF) w przebiegu choroby niedokrwiennej serca (IHD) w trakcie doustnego leczenia chlorowodorkiem amiodaronu. Badaniem objęto 33 chorych (17 kobiet i 16 mężczyzn) w średnim wieku 59,2 + 7,4 lat, których leczono amiodaronem przez 10 dni 600 mg/d, a przez następnych 6 tygodni w dawce 200 mg/d. Rejestracji ASAECG i 24-godzinnego EKG dokonywano wyjściowo, po 10 dniach i 6 tygodniach. Wśród parametrów czasowych ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitudy końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), jak i czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). Natomiast parametry częstotliwościowe oceniano, w zakresie 40-400 Hz, w skali logarytmicznej: sumaryczna moc składowych częstotliwościowych sygnału > -60 dB (Ar) i wartość składowej częstotliwościowej dla 40 Hz (Dd), oraz w skali liniowej: stosunek pól 20-50/0-20 Hz (Ar), wskaźnik energii (MR1-7). W trakcie 24-godzinnego badania EKG oceniano ilościowo i jakościowo nadkomorowe zaburzenia rytmu. W przypadku rejestracji PAF oceniano: czas ujawnienia się arytmii, jej długotrwałość, częstość epizodów na dobę, średnią częstość odpowiedzi komór oraz subiektywne objawy ze strony chorego. Ponadto dokonano oceny porównawczej następujących parametrów: rozmiaru lewego przedsionka, wieku i płci badanych, czasu trwania PAF i IHD, zaburzeń kurczliwości pod postacią hypokinezy oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną w grupach, gdzie wykazano skuteczność lub brak zastosowanego leczenia antyarytmicznego. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie chlorowodorku amiodaronu u chorych z PAF w przebiegu IHD powoduje znamienny statystycznie wzrost wartości RMS 10 i RMS 20 oraz zmniejszenie wartości A. Ponadto porównanie parametrów, takich jak: wiek, płeć, rozmiar lewego przedsionka, wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną, a także czas trwania IHD i PAF oraz obecność zaburzeń kurczliwości ścian lewej komory między badanymi z potwierdzonym i brakiem skuteczności zastosowanego leczenia antyarytmicznego nie wykazuje różnic istotnych statystycznie.