Wpływ leczenia chlorowodorkiem amiodaronu na elektrofizjologiczne właściwości przedsionka u chorych z napadowym migotaniem przedsionków w przebiegu choroby niedokrwiennej serca przy wykorzystaniu rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego

Abstract

Celem pracy była ocena zachowania się parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) u chorych z napadowym migotaniem przedsionków (PAF) w przebiegu choroby niedokrwiennej serca (IHD) w trakcie doustnego leczenia chlorowodorkiem amiodaronu. Badaniem objęto 33 chorych (17 kobiet i 16 mężczyzn) w średnim wieku 59,2 + 7,4 lat, których leczono amiodaronem przez 10 dni 600 mg/d, a przez następnych 6 tygodni w dawce 200 mg/d. Rejestracji ASAECG i 24-godzinnego EKG dokonywano wyjściowo, po 10 dniach i 6 tygodniach. Wśród parametrów czasowych ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitudy końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), jak i czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). Natomiast parametry częstotliwościowe oceniano, w zakresie 40-400 Hz, w skali logarytmicznej: sumaryczna moc składowych częstotliwościowych sygnału > -60 dB (Ar) i wartość składowej częstotliwościowej dla 40 Hz (Dd), oraz w skali liniowej: stosunek pól 20-50/0-20 Hz (Ar), wskaźnik energii (MR1-7). W trakcie 24-godzinnego badania EKG oceniano ilościowo i jakościowo nadkomorowe zaburzenia rytmu. W przypadku rejestracji PAF oceniano: czas ujawnienia się arytmii, jej długotrwałość, częstość epizodów na dobę, średnią częstość odpowiedzi komór oraz subiektywne objawy ze strony chorego. Ponadto dokonano oceny porównawczej następujących parametrów: rozmiaru lewego przedsionka, wieku i płci badanych, czasu trwania PAF i IHD, zaburzeń kurczliwości pod postacią hypokinezy oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną w grupach, gdzie wykazano skuteczność lub brak zastosowanego leczenia antyarytmicznego. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie chlorowodorku amiodaronu u chorych z PAF w przebiegu IHD powoduje znamienny statystycznie wzrost wartości RMS 10 i RMS 20 oraz zmniejszenie wartości A. Ponadto porównanie parametrów, takich jak: wiek, płeć, rozmiar lewego przedsionka, wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną, a także czas trwania IHD i PAF oraz obecność zaburzeń kurczliwości ścian lewej komory między badanymi z potwierdzonym i brakiem skuteczności zastosowanego leczenia antyarytmicznego nie wykazuje różnic istotnych statystycznie.