Określenie położenia ujścia zatoki wieńcowej (CSo) ma istotne znaczenie w leczeniu zaburzeń rytmu serca metodą przezskórnej ablacji. U chorych (pc) z nawrotnym częstoskurczem węzłowym znalezienie ujścia elektrodą ułatwia określenie granic trójkąta Kocha i lokalizację szlaku o wolnym przewodzeniu. U pc z dodatkowym szlakiem lewostronnym elektroda określa miejsce najwcześniejszej aktywacji. U pc ze szlakiem podnasierdziowym do zatoki wieńcowej wprowadza się elektrodę ablującą. Poznanie położenia jej ujścia, przebiegu oraz nieprawidłowości w badaniach anatomiczno-topograficznych (np. autopsja, koronarografia) ułatwia znalezienie CSo w czasie badania elekrofizjologicznego (EPS) i ablacji. Poznanie tych relacji może pozwolić na zrezygnowanie z jej cewnikowania w określonej grupie chorych, bez zmniejszenia dokładności w określeniu podłoża arytmii.
Cel pracy: ocena położenia CSo w odniesieniu do trójkąta włóknistego prawego - TFD (miejsce rejestracji sygnału pęczka Hisa) i ujścia żyły głównej dolnej (VCI). Ma to ułatwić określenie położenia CSo podczas EPS i ablacji, bez lub przed wprowadzeniem elektrody do jej światła. Metodyka: podczas badania sekcyjnego 89 ludzkich serc (45 M, 44 K; wiek 66 + 18 lat) zmierzono odcinki: od VCI do rzutu CSo na ścianę dolną (A), od VCI do TFD (B) i od CSo do TFD (C). Wyliczono odległości: VCI do CSo (a) i pomiędzy CSo a jego rzutem na ścianę dolną.
Wyniki: (średnia + SD): A:11 + 5 mm; B: 34 + 7 mm; C: 21 + 4 mm; a: 16 + 7 mm; b: 14 + 4 mm
Wnioski
1. Położenie ujścia zatoki wieńcowej można określić bez jej cewnikowania.
2. Wstępne jego określenie może ułatwić wprowadzenie elektrody badawczej lub ablacyjnej do jej światła.
3. W określonych przypadkach taka ocena może okazać się jedynie możliwa, w innych wystarczająca dla wykonania bezpiecznej i skutecznej ablacji.