Uznaną obecnie metodą diagnostyki utrat przytomności pochodzenia neurogennego jest test pochyleniowy. Na podstawie rezultatów analizy zmian ciśnienia tętniczego i akcji serca podczas dwóch kolejnych testów: pierwszego - biernego i drugiego - po wyłączeniu nerwu błędnego atropiną, można dokonać klinicznego podziału omdleń wazowagalnych (VVS). Klasyfikacją nie wymagającą stosowania środków farmakologicznych jest podział wg Vasovagal Syncope International Study (VASIS).Celem naszej pracy było określenie typu omdlenia wazowagalnego wg protokołu klinicznego, wg podziału VASIS, porównanie obu klasyfikacji i analiza zmienności częstości rytmu serca (HRV) podczas testu pochyleniowego. Przeanalizowano dane 24 chorych (13 M, 11 K) w wieku 15-69 lat (średnio 32,8 ± 17,4) z rozpoznanym VVS o następujących typach klinicznych: wazodepresyjnym (VD) - 5, kardiodepresyjnym (CI) - 4 i mieszanym (MX) - 15. W 12 przypadkach dokonano analizy HRV. W 20 przypadkach (83,3%) typ omdlenia ustalony wg protokołu klinicznego pokrywał się z typem ustalonym wg kryteriów VASIS. Zmiany mocy widma HRV w czasie omdlenia kształtowały się następująco: wzrost mocy widma w zakresie częstotliwości niskich (LF) i wysokich (HF) wystąpił w typie VASIS-2 i VASIS-1, spadek w obu zakresach - w typie VASIS-3 i VASIS-1, natomiast spadek w zakresie LF i wzrost w HF tylko w typie VASIS-1.
Wnioski: 1) klasyfikacja VASIS pokrywa się w 83,3% ze standardowym protokołem klinicznym w określaniu typu omdlenia wazowagalnego; 2) określenie podtypów, zgodnie z zaleceniami Vasovagal International Study '92, w grupie VASIS-2 (2A, 2B) pozwala dokładniej ustalić reaktywność układu naczyniowego; 3) na podstawie różnorodności uzyskanych wyników analizy HRV w grupie VASIS-1 uważamy, że należy wyróżnić typy: 1A (wazodepresyjnopodobny), 1B (kardiodepresyjnopodobny) i 1C (czysty mieszany).