Cel pracy: Celem pracy była weryfikacja hipotezy, czy obniżona wrażliwość baroreceptorów tętniczych (BRS) wskazuje na zwiększone prawdopodobieństwo wzbudzenia utrwalonego monomorficznego częstoskurczu komorowego (sVT) u chorych po odlegle przebytym zawale serca (MI).
Metody: Badaniami objęto 37 chorych (27 mężczyzn,10 kobiet) w wieku 42-70 lat (średnio 59), będących 0,5-22 (średnio 10,7) lat po MI, hospitalizowanych z powodu podejrzenia sVT. U wszystkich chorych wykonano programowaną stymulację komór (EPS) oraz oceniono BRS przy użyciu testu z fenylefryną wykonywanego według metodyki zastosowanej w programie ATRAMI. Na podstawie wyniku badania EPS podzielono wszystkich chorych na 2 grupy: VT(+) złożoną z 17 osób, u których wzbudzono sVT, oraz 20-osobową grupę VT(-), w której nie udało się wzbudzić takiej arytmii. W obu grupach wyliczono oraz porównano średnie wartości BRS, a następnie oceniono ile osób z BRS poniżej 3 ms/mm Hg występuje w grupach VT(+) i VT(-).
Wyniki: BRS w całej badanej grupie wynosiło 6,9 ± 3,2 ms/mm Hg, natomiast w porównywanych grupach VT(+) i VT(-) odpowiednio 3,44 ± 1,9 i 9,8 ± 5,5 ms/mm Hg (p < 0,001). Wartość BRS poniżej 3 ms/mm Hg stwierdzono u 12/17 chorych spośród grupy VT(+) i 4/20 z grupy VT(-), czułość 70%, specyficzność 80%, wartość prognostyczna badania 75%. Wnioski: U chorych w późnym okresie po MI, u których EPS udało się wzbudzić sVT, średnia wartość BRS jest znamiennie niższa niż u osób wolnych od tej arytmii. Stwierdzenie u takich chorych wartości BRS niższej niż 3 ms/mm Hg stanowi dodatkowy argument potwierdzający wskazania do wykonania badania elektrofizjologicznego serca.