Porównanie wyników bezpośrednich oraz odległych po implantacjach połowy oraz całego stentu Palmaz-Schatz 153 u pacjentów z chorobą wieńcową

Abstract

Cel pracy: Porównawcza ocena wyników implantacji połówek oraz całych stentów Palmaz-Schatz 153, uwzględniająca efekt bezpośredni oraz odległy.
Materiał i metody: Analizie poddano 21 kobiet oraz 68 mężczyzn w średnim wieku 53 ± 10 lat, podzielonych na dwie grupy w zależności od długości istotnego zwężenia. Grupę 1 tworzyło 53 pacjentów (12 kobiet, 41 mężczyzn, średni wiek 57 ± 16 lat) ze zwężeniem nieprzekraczającym 5 mm długości, natomiast grupę 2 stanowiło 36 pacjentów (9 kobiet, 27 mężczyzn, średni wiek 50 ± 7 lat) z dłuższymi zwężeniami, jednak nieprzekraczającymi 15 mm. W grupie 1 implantowano połówki, natomiast w grupie 2 - całe stenty P-S 153. Za wynik skuteczny implantacji przyjęto osiągnięcie redukcji średnicy zwężenia poniżej 30%, bez rozwarstwienia upośledzającego przepływ krwi. Analizie poddano (ACA DCI Philips, Einthoven, NL) średnicę naczynia w miejscu zwężenia oraz w miejscu referencyjnym, stopień redukcji jego średnicy oraz długość zwężenia. Przed zabiegiem oraz w okresie pozabiegowym (3-5 doba, 3, 6 oraz 9 miesiąc) wykonywano elektrokardiograficzne próby wysiłkowe (wg protokołu Bruce'a). Kontrolną koronarografię wykonywano w przypadku wystąpienia spoczynkowych dolegliwości dławicowych lub dodatniego wyniku testu wysiłkowego.
Wyniki: Średnia średnica nominalna balonika angioplastycznego była istotnie większa dla grupy 2. Jednak wskaźnik wielkości balonika do tętnicy nie różnił się pomiędzy obiema grupami. W trakcie zabiegów w grupie 2 używano istotnie wyższego ciśnienia w baloniku angioplastycznym oraz dłuższego czasu jego inflacji. W obu grupach zabiegi spowodowały istotny przyrost średnicy zwężenia oraz redukcję stopnia zwężenia. U wszystkich analizowanych pacjentów osiągnięto satysfakcjonujący wynik angiograficzny. Jednak u 6 pacjentów z grupy 1 (11 %) oraz u 3 z grupy 2 (8%) po implantacji widoczne były dyssekcje blaszki miażdżycowej. W dwóch przypadkach (33%) z grupy 1 oraz jednym (33%) z grupy 2 dopiero implantacja dodatkowych stentów (w grupie 1 jedna połowa oraz jeden cały P-S 153, w grupie 2 jego jedną połówkę) w pełni odtworzyła światło obu naczyń. Ponadto u jednego pacjenta z grupy 1 tuż po zabiegu wystąpiły objawy ostrego zamknięcia naczynia, a u jednego pacjenta z grupy 2 w 24 h po zabiegu wystąpiła podostra zakrzepica wewnątrzstentowa. W obu przypadkach dodatkowy zabieg poszerzenia stentowanego segmentu naczynia krótkim balonikiem o większej niż wyjściowo średnicy spowodował znamienny przyrost światła z następczym ustąpieniem dolegliwości klinicznych. W okresie 9 miesięcy od zabiegu stentowania konieczność wykonania kontrolnej koronarografii stwierdzono u 18 (34%) pacjentów z grupy 1 oraz 9 (25%) z grupy 2. Cechy restenozy w koronarogramie wykazano u 16 pacjentów, w tym u 10 (18,9%) z grupy 1 oraz u 6 (16, 7%) z grupy 2.
Wnioski: 1. Połowa stentu Palmaz-Schatz 153 jest klinicznie przydatna oraz może być bezpiecznie wykorzystywana w przypadku krótkich zwężeń wieńcowych. 2. Opieranie się podczas zabiegu angioplastycznego jedynie na angiograficznym pomiarze długości zwężenia nie wyklucza wystąpienia powikłań związanych z użyciem zbyt krótkiego stentu.