Częstoskurcz komorowy o morfologii bloku prawej odnogi u 12-letniej chorej z wypadaniem przedniego płatka zastawki dwudzielnej i ścięgnem rzekomym

Franciszek Walczak; Jacek Gajek; Łukasz Szumowski; Dorota Zyśko i Ewa Szufladowicz

Vol 8, No 6 (2001): Folia Cardiologica

Prace kazuistyczne

Submitted: 2013-01-14

Published online: 2001-10-01

View PDF

Download PDF file

Get Citation

Częstoskurcz komorowy o morfologii bloku prawej odnogi u 12-letniej chorej z wypadaniem przedniego płatka zastawki dwudzielnej i ścięgnem rzekomym

Franciszek Walczak, Jacek Gajek, Łukasz Szumowski, Dorota Zyśko i Ewa Szufladowicz

Folia Cardiol 2001;8(6):679-684.

Vol 8, No 6 (2001): Folia Cardiologica

Prace kazuistyczne

Submitted: 2013-01-14

Published online: 2001-10-01

Abstract

Częstoskurcz komorowy (VT, ventricular tachycardia) wystepujący u osób bez organicznej choroby serca jest zwykle ogniskowym częstoskurczem z drogi odpływu prawej komory. Znacznie rzadziej występuje częstoskurcz z lewej komory. Zwykle ma on morfologię bloku prawej odnogi (RBBB, right bundle branch block), z odchyleniem osi elektrycznej w lewo. Wtedy jego podłoże znajduje się w dolno-tylnej części lewej komory i jego ramię obejmuje przegrodę międzykomorową. Zespół QRS częstoskurczu jest „tylko” nieznacznie szerszy, dlatego często rozpoznaje się go jako częstoskurcz nadkomorowy z aberracją.
W niniejszej pracy opisano przebieg kliniczny u 12-letniej dziewczynki z częstoskurczem komorowym o morfologii bloku prawej odnogi (RBBB, right bundle branch block), opornym na leczenie farmakologiczne. Adenozyna, lignokaina i elektrowersja nie były skuteczne w przerywaniu VT. U chorej wykonano ablację RF podłoża arytmii. Kilkumiesięczna obserwacja potwierdziła jej skuteczność.
W dyskusji przedstawiono możliwości terapeutyczne tej postaci VT. U chorych z częstoskurczem ustawicznym i długotrwałymi napadami leczenie przezskórną ablacją RF jest właściwą metodą terapii tej postaci VT. Wysoka skuteczność ablacji RF wynika najprawdopodobniej z łatwego dostępu do podłoża arytmii, które jest umiejscowione podwsierdziowo oraz stabilnego kontaktu elektrody z wsierdziem lewej komory podczas aplikacji.