Wstęp: Kobiety mają dłuższy odstęp Q–T, również skorygowany (QTc), w zapisach elektrokardiograficznych niż mężczyźni. Ta cecha jest uważana za niekorzystną, gdyż zarówno wydłużony odstęp, jak i większa jego dyspersja (DQTc), wiąże się ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności w przebiegu chorób układu krążenia. Celem badania była ocena wpływu hormonalnej terapii zastępczej (HTZ) na czynność bioelektryczną mięśnia sercowego ocenianą poprzez QTc i DQTc w elektrokardiograficznej próbie wysiłkowej u kobiet po menopauzie z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym.
Materiał i metody: Badaniem objęto 50 kobiet (śr. wiek 51,8 ± 4,6 lat) z nadciśnieniem tętniczym (śr. czas trwania 6,8 ± 4,7 lat) w okresie pomenopauzalnym. U 30 kobiet do stosowanego leczenia hipotensyjnego dołączono HTZ (17-b-estradiol i octan noretysteronu, TTS), natomiast 20 nieotrzymujących HTZ stanowiło grupę kontrolną. Wstępnie i po roku leczenia hormonalnego wykonano u pacjentek elektrokardiograficzny test wysiłkowy. W uzyskanym zapisie EKG oceniano odstęp i dyspersję skorygowanego odstępu Q–T.
Wyniki: Wyjściowo grupy nie różniły się wartościami QTc i DQTc. Również po roku nie stwierdzono w zapisach w spoczynku różnic wartości QTc ani DQTc między grupami. Natomiast w obu grupach zaobserwowano wzrost wartości DQTc na szczycie wysiłku, większy w grupie otrzymującej HTZ. W grupie otrzymującej HTZ stwierdzono także istotną redukcję spoczynkowego ciśnienia skurczowego krwi z 137,7 ± 18,5 mm Hg przed leczeniem do 124,0 ± 16,5 mm Hg po roku terapii (p < 0,001).
Wnioski: Roczna, przezskórna, skojarzona HTZ, dodana do leczenia hipotensyjnego, zwiększa dyspersję skorygowanego odstępu Q–T na szczycie testu wysiłkowego u kobiet po menopauzie z nadciśnieniem tętniczym.