Dyspersja odstępu Q–T a restenoza po zabiegu przezskórnej angioplastyki tętnic wieńcowych

Abstract

Wstęp: Obecnie stosowane kryteria oceny elektrokardiograficznej próby wysiłkowej nie wykazują pełnej skuteczności w rozpoznawaniu restenozy. Dyspersja odstępu Q-T jest miarą niejednorodności repolaryzacji komór i stwierdza się jej zwiększenie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Celem pracy jest ocena dyspersji odstępu Q-T w elektrokardiograficznej próbie wysiłkowej u pacjentów z restenozą po zabiegu przezskórnej angioplastyki tętnic wieńcowych (PTCA).
Materiał i metody: Badaniem objęto 50 pacjentów, których obserwowano przez 6 miesięcy po wykonaniu PTCA. Grupę I stanowiło 24 pacjentów, z nawrotem zwężenia do 6 miesięcy po zabiegu, zaś grupę II (kontrolną) dobraną pod względem płci, wieku i ilości naczyń zajętych procesem chorobowym - 26 pacjentów bez restenozy. Wykonywano standardowy 12-odprowadzeniowy zapis EKG przed PTCA, a następnie elektrokardiograficzne testy wysiłkowe: do 7 dni, po 1 i po 3 miesiącach obserwacji. Odstęp Q-T oceniano manualnie, a wartość skorygowanego odstępu Q-T (Q-Tc) obliczono na podstawie formuły Bazetta. Za miarę dyspersji QT przyjęto różnicę między maksymalną a minimalną wartością Q–T w 12 odprowadzeniach EKG. Na podstawie zapisu elektrokardiograficznej próby wysiłkowej oceniano wartość dyspersji w spoczynku i na szczycie wysiłku.
Wyniki: Wyjściowo grupa I i II nie różniły się wartością dyspersji QT w EKG spoczynkowym. Po 3 miesiącach stwierdzono istotne różnice dyspersji odstępu Q–T w zapisach EKG przed testem wysiłkowym w spoczynku (57,5 ± 21 ms vs. 39,3 ± 15 ms; p = 0,002) oraz na szczycie wysiłku (82,6 ± 23 ms vs. 57,2 ± 23 ms; p = 0,001).
Wnioski: Zwiększenie dyspersji QT w próbie wysiłkowej po PTCA może być wskaźnikiem wystąpienia restenozy.