Vol 10, No 3 (2003): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2003-05-13
Ultrasonograficzna ocena dystrybucji blaszki miażdżycowej w tętnicach wieńcowych u chorych poddanych implantacji stentu z użyciem oraz bez użycia predylatacji
Folia Cardiol 2003;10(3):289-297.
Abstract
Wstęp: Wprowadzenie do praktyki klinicznej techniki bezpośredniej implantacji stentów wieńcowych
zwiększyło możliwości przezskórnego leczenia choroby wieńcowej. Podstawowym celem
niniejszej pracy była porównawcza ocena mechanizmów powiększenia światła naczynia podczas
kierowanych ultrasonografią wewnątrzwieńcową (ICUS) zabiegów implantacji stentów
wieńcowych z predylatacją oraz bez jej użycia.
Materiał i metody: Analizie poddano 90 pacjentów zakwalifikowanych do przezskórnej rewaskularyzacji (PCI). Badaną populację podzielono na dwie grupy: pierwszą stanowiło 44 pacjentów (14 kobiet i 30 mężczyzn; średnia wieku 57,0 ± 9,7 roku), którym implantowano stenty wieńcowe po wstępnym poszerzeniu balonem angioplastycznym. Druga grupa to 46 pacjentów (13 kobiet i 33 mężczyzn; średnia wieku 55,2 ± 9,6 roku), którym implantowano stent za pomocą techniki bezpośredniej, czyli bez predylatacji. Analizowano całkowitą objętość naczynia (VV), objętość światła naczynia (LV) oraz objętość blaszki miażdżycowej (PV), wyznaczone za pomocą ICUS. Wszystkie pomiary wykonywano w segmentach referencyjnych (proksymalnym i dystalnym) oraz w odcinku stentowanym. Ponadto ocenie poddano sumaryczną (tj. w obrębie segmentów proksymalnego oraz dystalnego) wielkość redystrybucji osiowej blaszki miażdżycowej (APS) oraz wielkość kompresji blaszki (PC).
Wyniki: APS była istotnie większa w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 (13,2 ± 3,8 mm3 vs. 8,6 ± 2,3 mm3; p < 0,01). Redukcja PV w odcinku stentowanym była istotnie większa u pacjentów z grupy 1 w stosunku do chorych z grupy 2 (–48,0 ± 20,4 mm3 vs. –22,6 ± 12,8 mm3; p < 0,01). Przyrost całkowitej objętości naczynia był zbliżony w obu analizowanych grupach i wyniósł odpowiednio 50,2 ± 24,4 mm3 w grupie 1 oraz 56,2 ± 27,1 mm3 w grupie 2, przy czym w pierwszej stwierdzono znamienną ujemną korelację pomiędzy tą wartością a użytym ciśnieniem implantacji stentu (r= –0,41; p = 0,01). Obliczenia dokonane na podstawie uzyskanych parametrów objętości blaszki oraz osiowej redystrybucji blaszki wykazały istotnie większy stopień jej kompresji w grupie 1 (34,8 ± 11,8 mm3 vs. 13,9 ± 5,9 mm3; p < 0,001).
Wnioski: Implantacja stentów - zarówno z użyciem predylatacji, jak i z wykorzystaniem techniki bezpośredniej - pozwala na osiągnięcie porównywalnego wyniku końcowego zabiegu. W przyroście światła naczynia poddawanego stentowaniu bez względu na jego technikę uczestniczą trzy komponenty: osiowa redystrybucja blaszki, przyrost całkowitej objętości naczynia oraz kompresja blaszki. Użycie obydwu technik implantacji prowadzi do redystrybucji blaszki do przyległych do stentu segmentów tętnicy, przy czym istotnie większa jej objętość podlega przemieszczaniu w przypadku stosowania predylatacji, która może dodatkowo nasilać zjawisko kompresji blaszki. (Folia Cardiol. 2003; 10: 289–297)
Materiał i metody: Analizie poddano 90 pacjentów zakwalifikowanych do przezskórnej rewaskularyzacji (PCI). Badaną populację podzielono na dwie grupy: pierwszą stanowiło 44 pacjentów (14 kobiet i 30 mężczyzn; średnia wieku 57,0 ± 9,7 roku), którym implantowano stenty wieńcowe po wstępnym poszerzeniu balonem angioplastycznym. Druga grupa to 46 pacjentów (13 kobiet i 33 mężczyzn; średnia wieku 55,2 ± 9,6 roku), którym implantowano stent za pomocą techniki bezpośredniej, czyli bez predylatacji. Analizowano całkowitą objętość naczynia (VV), objętość światła naczynia (LV) oraz objętość blaszki miażdżycowej (PV), wyznaczone za pomocą ICUS. Wszystkie pomiary wykonywano w segmentach referencyjnych (proksymalnym i dystalnym) oraz w odcinku stentowanym. Ponadto ocenie poddano sumaryczną (tj. w obrębie segmentów proksymalnego oraz dystalnego) wielkość redystrybucji osiowej blaszki miażdżycowej (APS) oraz wielkość kompresji blaszki (PC).
Wyniki: APS była istotnie większa w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 (13,2 ± 3,8 mm3 vs. 8,6 ± 2,3 mm3; p < 0,01). Redukcja PV w odcinku stentowanym była istotnie większa u pacjentów z grupy 1 w stosunku do chorych z grupy 2 (–48,0 ± 20,4 mm3 vs. –22,6 ± 12,8 mm3; p < 0,01). Przyrost całkowitej objętości naczynia był zbliżony w obu analizowanych grupach i wyniósł odpowiednio 50,2 ± 24,4 mm3 w grupie 1 oraz 56,2 ± 27,1 mm3 w grupie 2, przy czym w pierwszej stwierdzono znamienną ujemną korelację pomiędzy tą wartością a użytym ciśnieniem implantacji stentu (r= –0,41; p = 0,01). Obliczenia dokonane na podstawie uzyskanych parametrów objętości blaszki oraz osiowej redystrybucji blaszki wykazały istotnie większy stopień jej kompresji w grupie 1 (34,8 ± 11,8 mm3 vs. 13,9 ± 5,9 mm3; p < 0,001).
Wnioski: Implantacja stentów - zarówno z użyciem predylatacji, jak i z wykorzystaniem techniki bezpośredniej - pozwala na osiągnięcie porównywalnego wyniku końcowego zabiegu. W przyroście światła naczynia poddawanego stentowaniu bez względu na jego technikę uczestniczą trzy komponenty: osiowa redystrybucja blaszki, przyrost całkowitej objętości naczynia oraz kompresja blaszki. Użycie obydwu technik implantacji prowadzi do redystrybucji blaszki do przyległych do stentu segmentów tętnicy, przy czym istotnie większa jej objętość podlega przemieszczaniu w przypadku stosowania predylatacji, która może dodatkowo nasilać zjawisko kompresji blaszki. (Folia Cardiol. 2003; 10: 289–297)
Keywords: stentultrasonografia wewnętrzwieńcowamiażdżyca
