Czynność skurczowa i rozkurczowa lewej komory serca a niedomykalność zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota

Abstract

Wstęp: U pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota, pomimo dobrych rezultatów długoletnich, stwierdza się często niedomykalność zastawki pnia płucnego, która może pogarszać wydolność serca. Celem pracy była echokardiograficzna ocena czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory w zależności od obecności istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota.
Materiał i metody: Przebadano 49 pacjentów w wieku 16-44 lat (śr. 25,5 roku), operowanych w wieku 2-30 lat (śr. 8,5 roku), 4-26 lat temu (śr. 16,8 roku). Grupa kontrolna: 41 osób w wieku 18-37 lat (śr. 26,4 roku). W badaniu echokardiograficznym zmierzono grubość późnorozkurczową przegrody międzykomorowej, ściany tylnej, wymiar końcoworozkurczowy lewej i prawej komory, frakcję wyrzutową lewej komory (metodą Simpsona). Na podstawie badania dopplerowskiego oceniono maksymalną prędkość fali wczesnego napełniania E, napełniania przedsionkowego A oraz stosunek E/A, czas deceleracji fali wczesnego napełniana (DT) oraz czas relaksacji izowolumetrycznej (IVRT). Istotną niedomykalność zastawki pnia płucnego zaobserwowano u 22 pacjentów.
Wyniki: Porównanie chorych z istotną niedomykalnością zastawki pnia płucnego z pacjentami bez niedomykalności i osobami z grupy kontrolnej oraz analiza korelacji liniowych między parametrami echokardiograficznymi a wiekiem aktualnym, wiekiem w czasie operacji oraz czasem od przeprowadzenia zabiegu pozwoliły sformułować wnioski.
Wnioski: Wartości wskaźników funkcji skurczowej lewej komory serca u dorosłych pacjentów po całkowitej korekcji tetralogii Fallota mieszczą się w granicach normy, ulegając jedynie fizjologicznemu pogorszeniu w miarę procesu starzenia się. Obecność istotnej niedomykalności zastawki pnia płucnego nie wpływa na pogorszenie czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory serca u tych chorych. Wartości wskaźników funkcji rozkurczowej lewej komory serca u tych pacjentów są zbliżone do wartości prawidłowych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 675-681)