Vol 10, No 5 (2003): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2003-09-16
Zastososowanie kardiowerterów-defibrylatorów z funkcją resynchronizującej stymulacji dwukomorowej u chorych z ciężką niewydolnością serca i złośliwymi komorowymi zaburzeniami rytmu
Folia Cardiol 2003;10(5):603-610.
Abstract
Wstęp: W latach 2002-2003 do leczenia za pomocą wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora
serca (ICD) z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej (CRT) zakwalifikowano
11 mężczyzn w średnim wieku 64,1 ± 9,9 roku.
Materiał i metody: Wszyscy pacjenci spełniali uznane powszechnie kryteria CRT. Byli to chorzy w II/III-III/IV klasie według klasyfikacji NYHA (śr. 2,9 ± 0,4), czas trwania zespołów QRS wynosił 120-257 ms (181 x 45 ms), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD) - 61-82 mm (72 ± 8 mm), frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF) - 15-29% (22 ± 5%), dystans 6-minutowego marszu (6 min WT) - 75-540 m (308 x 163 m). U wszystkich pacjentów wskazaniem do implantacji ICD była prewencja wtórna nagłego zgonu sercowego.
Wyniki: W trakcie obserwacji (śr. 7,7 ± 2,9 miesiąca) CRT udało się utrzymać u 6 chorych (55%). W tej grupie w badaniach kontrolnych po 3?6 miesiącach, w porównaniu z wartościami wyjściowymi, stwierdzono: klasę według NYHA: 2 ± 0,6 vs. 3 ± 0,5 (p < 0,005), QRS: 150 ± 17 ms vs. 176 ± 49 ms (p = NS), LVEF: 27 ± 3% vs. 20 ± 4% (p = NS), LVEDD: 77 ± 5 mm vs. 74 ± 3 mm (p = NS), 6 min WT: 495 ± 327 m vs. 291 ± 196 m (p < 0,005). Interwencje ICD wystąpiły u 3 pacjentów z zachowanym CRT i u 1 chorego, u którego nie udało się zachować resynchronizacji. Nie zanotowano powikłań chirurgicznych. Jeden chory z grupy, w której nie udało się zachować resynchronizacji, zmarł 8 miesięcy po zabiegu we wczesnym okresie pooperacyjnym po transplantacji serca.
Wnioski: Zastosowanie kardiowertera-defibrylatora z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej jest cenną metodą leczenia wybranych chorych z ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia komorowego i wysokim ryzykiem złośliwych tachyartymii komorowych. Skuteczność metody i jej bezpieczeństwo są zadowalające, lecz wymagają dalszych doświadczeń w celu poprawy wyników. (Folia Cardiol. 2003; 10: 603-610)
Materiał i metody: Wszyscy pacjenci spełniali uznane powszechnie kryteria CRT. Byli to chorzy w II/III-III/IV klasie według klasyfikacji NYHA (śr. 2,9 ± 0,4), czas trwania zespołów QRS wynosił 120-257 ms (181 x 45 ms), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD) - 61-82 mm (72 ± 8 mm), frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF) - 15-29% (22 ± 5%), dystans 6-minutowego marszu (6 min WT) - 75-540 m (308 x 163 m). U wszystkich pacjentów wskazaniem do implantacji ICD była prewencja wtórna nagłego zgonu sercowego.
Wyniki: W trakcie obserwacji (śr. 7,7 ± 2,9 miesiąca) CRT udało się utrzymać u 6 chorych (55%). W tej grupie w badaniach kontrolnych po 3?6 miesiącach, w porównaniu z wartościami wyjściowymi, stwierdzono: klasę według NYHA: 2 ± 0,6 vs. 3 ± 0,5 (p < 0,005), QRS: 150 ± 17 ms vs. 176 ± 49 ms (p = NS), LVEF: 27 ± 3% vs. 20 ± 4% (p = NS), LVEDD: 77 ± 5 mm vs. 74 ± 3 mm (p = NS), 6 min WT: 495 ± 327 m vs. 291 ± 196 m (p < 0,005). Interwencje ICD wystąpiły u 3 pacjentów z zachowanym CRT i u 1 chorego, u którego nie udało się zachować resynchronizacji. Nie zanotowano powikłań chirurgicznych. Jeden chory z grupy, w której nie udało się zachować resynchronizacji, zmarł 8 miesięcy po zabiegu we wczesnym okresie pooperacyjnym po transplantacji serca.
Wnioski: Zastosowanie kardiowertera-defibrylatora z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej jest cenną metodą leczenia wybranych chorych z ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia komorowego i wysokim ryzykiem złośliwych tachyartymii komorowych. Skuteczność metody i jej bezpieczeństwo są zadowalające, lecz wymagają dalszych doświadczeń w celu poprawy wyników. (Folia Cardiol. 2003; 10: 603-610)
Keywords: implantowany kardiowerter-defibrylatordwukomorowa stymulacja resynchronizującaniewydolność sercazłośliwe arytmie komorowe
