Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Mechanizmy działania

Abstract

Zewnętrzna kontrapulsacja (EECP) jest nową metodą terapii, stosowaną przede wszystkim w przypadkach dławicy piersiowej opornej na tradycyjne leczenie.
Mechanizm działania EECP polega na podwyższaniu rozkurczowego ciśnienia tętniczego i perfuzji naczyń wieńcowych, obniżeniu oporu obwodowego oraz zwiększeniu obciążenia wstępnego serca. W następstwie dochodzi do poprawy czynności lewej komory, obniżenia produkcji czynników natriuretycznych, udrażniania lub tworzenia nowych naczyń krążenia obocznego oraz wzrostu reaktywności śródbłonka naczyniowego. Jednym z podstawowych czynników wywołujących niniejsze zmiany na poziomie naczyń wieńcowych i obwodowych tętniczek oporowych jest zwiększone naprężenie ścinające (shear stress), wynikające z nasilenia przepływu krwi. Jego wpływ zaznacza się poprzez aktywność enzymatyczną oraz ekspresję genów.
Dotychczas opisany wpływ EECP na układ sercowo-naczyniowy pozwala stwierdzić, że może to być bezpieczna i skuteczna metoda leczenia, a jej mechanizm działania wydaje się być jednym z bardziej fizjologicznych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 483–488)