Sposoby usprawniania angiogenezy terapeutycznej w chorobach serca

Abstract

Nowoczesna eksperymentalna strategia leczenia niedokrwienia mięśnia sercowego polega na wywoływania neowaskularyzacji przy użyciu mediatorów indukujących angiogenezę. Najczęściej stosowanymi cytokinami angiogennymi są: naczyniowy czynnik wzrostu śródbłonka (VEGF), fibroblastyczny czynnik wzrostu (FGF), insulinopodobne czynniki wzrostu (IGF), płytkowopochodny czynnik wzrostu (PDGF) i hepatocytarny czynnik wzrostu (HGF). Podaje się je dożylnie bądź miejscowo do mięśnia sercowego, do osierdzia, do naczyń wieńcowych, śródprzydankowo oraz okołonaczyniowo. Cytokiny angiogenne stosuje się także w postaci transferu genów za pośrednictwem adenowirusów, podawania nagiego DNA bądź mioblastów produkujących czynniki wzrostowe. Ostatnio dużo miejsca poświęca się zagadnieniom kardioprotekcji i angiogenezy terapeutycznej bez użycia cytokin, za pośrednictwem przeszczepiania śródbłonkowych komórek progenitorowych oraz wykorzystania hipoksycznego oraz niedokrwiennego prekondycjonowania.