Wstęp: Udoskonalenie układów defibrylujących stosowanych w ICD w ostatnich latach pozwoliło na istotne obniżenie progu defibrylacji (DFT) migotania komór (VF). W celu oznaczania DFT powszechnie stosuje się test ze stopniowo zmniejszaną energią impulsu (DFT step down protocol). Wymaga on wielokrotnego indukowania VF i jego przerywania, aż do momentu osiągnięcia minimalnej skutecznej energii impulsu defibrylującego. Ponieważ pierwsza testowana energia defibrylacji jest stosunkowo wysoka, to łączna wartość energii defibrylacji wykorzystywanej w czasie testu jest również znaczna. Ponieważ średnia wartość DFT uzyskiwanego przy zastosowaniu dwubiegunowych systemów defibrylujących jest mniejsza niż 10 J, teoretycznie korzystniejsze może być oznaczanie DFT za pomocą testu ze wzrastającą energią impulsu (DFT step up protocol). Jednak optymalny protokół takiego badania nie jest jeszcze ustalony. Celem pracy była ocena przydatności i porównanie dwóch protokołów testu DFT step up w oznaczaniu progu defibrylacji VF u pacjentów z ICD z elektrodą z dwoma pierścieniami defibrylującymi.
Materiał i metody: W grupie kolejnych 20 pacjentów (9 kobiet, 11 mężczyzn) podczas implantacji ICD oznaczano DFT według protokołu ze wzrastającą energią impulsu, rozpoczynając test od wartości 5 J (grupa A - 10 osób) lub 8 J (grupa B - 10 osób). U wszystkich chorych VF wywoływano tylko raz, a defibrylacje ze wzrastającą energią były wyzwalane kolejno aż do momentu przerwania arytmii.
Wyniki: W grupie A średnia wartość DFT wyniosła 6,8 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących — 1,6/osobę, natomiast w grupie B średnia wartość DFT była równa 9,3 J, a średnia liczba impulsów defibrylujących — 1,4/osobę. Czas trwania VF w żadnym przypadku nie przekroczył 25 s.
Wniosek: Protokół ze wzrastającą energią impulsu jest metodą przydatną, pozwalającą oznaczać próg defibrylacji migotania komór przy zastosowaniu pojedynczej indukcji arytmii i niewielkiej łącznej liczbie i energii defibrylacji. (Folia Cardiol. 2005; 12: 111–116)