Rola przeciwciał antyfosfolipidowych w etiopatogenezie ostrych zespołów wieńcowych

Abstract

Występowanie ostrych zespołów wieńcowych (ACS) w grupie coraz młodszych pacjentów nieobciążonych klasycznymi czynnikami ryzyka wieńcowego skłania do poszukiwania innych przyczyn mogących prowadzić do ACS. Szczegółowa diagnostyka immunologiczna pozwala zdefiniować znaczenie przeciwciał antyfosfolipidowych (APA) w etiopatogenezie incydentów niedokrwiennych mięśnia sercowego. Obecność przeciwciał antyfosfolipidowych wiąże się z większą częstością zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, trombocytopenią we krwi obwodowej oraz występowaniem nawracających poronień lub przedwczesnych porodów, co stanowi obraz kliniczny zespołu antyfosfolipidowego (APS). Obecność APA koreluje z większą zapadalnością na choroby układu sercowo-naczyniowego, z ACS włącznie, oraz zwiększa ryzyko powtórnych epizodów niedokrwiennych oraz zgonów sercowych. Szczególnie zagrożoną grupą pacjentów są młode osoby obciążone genetycznie APS, ze współistniejącą chorobą tkanki łącznej oraz kobiety ciężarne, zwłaszcza z wywiadem w kierunku incydentów zakrzepowo-zatorowych. Dodatkowe niebezpieczeństwo diagnostyczne i terapeutyczne stwarza możliwość nietypowego, burzliwego lub niemego klinicznie przebiegu ACS.