Korzyści z obniżenia podwyższonego ciśnienia tętniczego w celu zmniejszenia częstości incydentów sercowo-naczyniowych, a zwłaszcza naczyniowo-mózgowych, są obecnie niepodważalne. Nadal jednak pozostaje nierozwiązany problem, do jakich wartości należy obniżać ciśnienie tętnicze. Wyniki opublikowanego w 2003 r. badania International Verapamil SR Trandolapril Study (INVEST), wskazujące na ryzyko związane ze znacznym obniżeniem ciśnienia tętniczego u osób ze współistniejącą chorobą wieńcową (CAD), wraz z krytyczną analizą przedstawioną przez Messerliego, uaktywniły trwającą od 25 lat dyskusję dotyczącą korelacji niskiego ciśnienia tętniczego ze zwiększoną śmiertelnością sercowo-naczyniową (tzw. zjawisko krzywej J). U chorych z podwyższonym ciśnieniem rozkurczowym (DBP) ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych wynikające z jego redukcji poniżej 80 mm Hg jest nieistotne, ale w przypadku współistnienia choroby niedokrwiennej serca niekontrolowane obniżanie ciśnienia może zwiększyć ryzyko zawału serca. Wydaje się więc, że u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez choroby wieńcowej terapeutyczne obniżanie DBP poniżej 80 mm Hg jest korzystne. Przy współistnieniu choroby wieńcowej należy pamiętać o możliwym zjawisku krzywej J między obniżeniem DBP a ryzykiem zawału serca, zaleca się zatem ostrożne i stopniowe obniżanie DBP, starając się ostatecznie osiągnąć wartości DBP poniżej 80 mm Hg. Równocześnie w grupie chorych z wysokim ryzykiem wystąpienia udaru mózgu wskazane jest bardziej intensywne obniżanie ciśnienia tętniczego. Z kolei normalizacja ciśnienia skurczowego do wartości zalecanych w aktualnych wytycznych prawdopodobnie nie wiąże się z większym ryzykiem sercowo-naczyniowym.