Nadciśnienie tętnicze jest chorobą cywilizacyjną, której częstość rośnie wraz z wiekiem. W ostatnich latach obserwuje się coraz większe rozpowszechnienie nadciśnienia samoistnego wśród młodych dorosłych.

Nadciśnienie tętnicze u młodych chorych jest zaburzeniem hemodynamicznym, które we wczesnej fazie charakteryzuje się dużą pojemnością wyrzutową i prawidłowym oporem obwodowym, natomiast w bardziej utrwalonej fazie choroby obserwuje się prawidłową lub zmniejszoną pojemność minutową oraz zwiększony całkowity opór obwodowy.

W postępowaniu diagnostycznym istotne znaczenie mają badania laboratoryjne, ponieważ umożliwiają ocenę ryzyka sercowo-naczyniowego, powikłań narządowych oraz rozpoznanie wtórnych postaci nadciśnienia tętniczego.

Z uwagi na brak dużych wieloośrodkowych badań klinicznych decyzja o leczeniu farmakologicznym młodych chorych podejmowana jest głównie na podstawie opinii ekspertów i doświadczeń własnych.

Należy mieć świadomość, że celem krótkoterminowym u takich pacjentów nie jest zapobieganie incydentom sercowo-naczyniowym i zgonom z ich powodu, ponieważ są one mało prawdopodobne. Właściwym celem leczenia hipotensyjnego u młodych chorych powinno być zapobieganie postępowi nadciśnienia tętniczego i wystąpieniu lub progresji subklinicznych uszkodzeń narządowych, które ostatecznie prowadzą do jawnej choroby sercowo-naczyniowej i śmierci.

Przeprowadzone metaanalizy jednoznacznie wskazują, że skuteczne obniżenie ciśnienia tętniczego nie może być jedynym celem terapii. Leczenie hipotensyjne powinno poprawić jakość życia, wywierać korzystny wpływ na zaburzenia hemodynamiczne, metaboliczne i prowadzić do regresji wtórnych do nadciśnienia zmian narządowych, co w przyszłości spowoduje zmniejszenie chorobowości i śmiertelności w tej grupie chorych.