Przyjęta w aktualnych i poprzednich wytycznych strategia leczenia farmakologicznego nadciśnienia tętniczego (AH, arterial hypertension) kładzie nacisk na jego indywidualizację. Ze względu na potencjalne korzyści pozahipotensyjne, udokumentowane w dużych badaniach klinicznych, ważne znaczenie ma wybór terapii pierwszego rzutu.

Mimo że sartany to najbardziej homogenna grupa leków hipotensyjnych i można by się pokusić o obronę zasady „efektu klasy”, to jednak status poszczególnych preparatów różni się, chociażby badaniami klinicznymi. Przy wyborze konkretnego leku należy wziąć pod uwagę stopień AH, globalne ryzyko sercowo-naczyniowe pacjenta, choroby współistniejące, dowody na uzyskane korzyści w określonym rozpoznaniu powikłań sercowo-naczyniowym, a także dowody na działanie w skojarzeniu z innymi lekami hipotensyjnymi.

Wytyczne Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) z 2015 roku u chorych wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego z już występującymi powikłaniami sercowymi rekomendują nowsze preparaty antagonistów receptora angiotensyny II (ARB, angiotensin receptor blocker), przyznając pozycję zdecydowanego lidera telmisartanowi. W grupie ARB telmisartan wyróżnia się szczególnie korzystnym profilem farmakokinetycznym i wpływem na zaburzenia metaboliczne oraz dobrą tolerancją. Ważną cechą tego leku jest największe powinowactwo do wiązania z ludzkim receptorem angiotensyny II typu 1 i najdłuższy okres biologicznego półtrwania w surowicy krwi w porównaniu z innymi sartanami. Zapewnia to 24-godzinną skuteczność działania przeciwnadciśnieniowego pomiędzy kolejnymi dawkami leku, w tym także we wczesnych godzinach porannych. Powyższa właściwość sprawia, że telmisartan jest najsilniejszym lekiem hipotensyjnym spośród wszystkich sartanów, co potwierdziły badania kliniczne „head to head”.