Przeciwciała monoklonalne (mAb) podawane w monoterapii lub terapii skojarzonej stanowią skuteczną opcję terapeutyczną w przypadku nowotworów hematologicznych. Wydłużając okres przeżycia, mAb zmniejszają śmiertelność i poprawiają rokowanie kliniczne pacjentów z nowotworami układów krwiotwórczego i chłonnego. Jednak, mimo skutecznej aktywności przeciwnowotworowej, mAbs indukują działania niepożądane (AE). Najczęstszymi toksycznymi efektami są reakcje związane z infuzją wynikające z uwalniania cytokin w pierwszych kilku godzinach po podaniu leku. Reakcje te są zwykle łagodne i objawiają się wysypką, gorączką, nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy, bólem głowy, niedociśnieniem oraz tachykardią. Innym, częstym objawem toksyczności są cytopenie, zwiększające ryzyko infekcji oraz krwawień. Aby zapobiegać działaniom niepożądanym, zaleca się stosowanie glikokortykosteroidów, paracetamolu, leków przeciwhistaminowych oraz badania przesiewowe w kierunku przeciwciał przeciwko patogenom i profilaktykę infekcji. Zespół uwalniania cytokin, kardiologiczne, oddechowe czy neurologiczne działania niepożądane występują rzadziej. W przypadku toksyczności stopni 1.–2. rekomenduje się postępowanie objawowe, natomiast w przypadku cięższych objawów zaleca się czasowe lub trwałe odstawienie leczenia i stosowanie glikokortykosteroidów. W celu zmniejszenia częstości występowania i nasilenia AE konieczne są umiejętność rozpoznawania i leczenia powikłań związanych ze stosowaniem mAb. Słowa kluczowe: przeciwciała monoklonalne, nowotwory hematologiczne, działania niepożądane