Ospa wietrzna i półpasiec wywoływane są przez Varicella Zoster Virus (VZV). Ospa wietrzna jest formą pierwotną, charakteryzującą się dużą zakaźnością, a transmisja zakażenia następuje drogą kropelkową oraz przez bezpośredni kontakt. Półpasiec jest reinfekcją wirusa przebywającego w formie latentnej w organizmie od momentu pierwotnego zakażenia, jego zakaźność jest znaczenie mniejsza i transmisja wirusa ogranicza się jedynie do kontaktu z wykwitami. W obu formach zakażenia występują wykwity skórne o charakterystycznej ewolucji. Niektóre elementy farmakoterapii, jak również diagnostyki kobiet ciężarnych i karmiących piersią różnią się od standardowego postępowania terapeutycznego, co ma kluczowe znaczenie w tej grupie pacjentek, w przeciwieństwie do populacji ogólnej, u której zazwyczaj do diagnostyki wystarcza charakterystyczny obraz kliniczny. Ospa wietrzna jest szczególnie niebezpieczna dla rozwijającego się płodu i noworodków. Półpasiec w ciąży nie wpływa na dobrostan płodu, jednak może być czynnikiem ryzyka zachorowania na ospę wietrzną u noworodków. Każda infekcja wirusowa w ciąży skłania do poszerzonej oceny stanu płodu. Nie ma jednoznacznego stanowiska dotyczącego stosowania leczenia przeciwwirusowego w postaci acyklowiru zarówno w ospie wietrznej jak i w półpaścu u kobiet ciężarnych, aczkolwiek powinno ono zawsze być brane pod uwagę. Równie ważne jest leczenie objawowe — uwzględnia ono leczenie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe oraz przeciwświądowe. Należy pamiętać o profilaktyce, do której należą szczepienia, swoista immunoglobulina oraz unikanie ekspozycji.