Diagnostyka i terapia bezsenności w praktyce ogólnolekarskiej. Część II: Terapia bezsenności

Streszczenie

Bezsenność ma zbyt wiele negatywnych konsekwencji (pogorszenie jakości życia, podwyższone ryzyko chorób krążenia, zaburzeń nastroju i funkcji poznawczych), by po jej rozpoznaniu nie zainicjować terapii. Istnieją niefarmakologiczne i farmakologiczne metody terapii. Do metod niefarmakologicznych zalicza się: psychoedukację w zakresie higieny snu, trening relaksacyjny, restrykcję snu, kontrolę bodźców oraz terapię poznawczą. W przypadku niepowodzenia metod niefarmakologicznych należy rozważyć terapię farmakologiczną. W leczeniu krótkotrwałym bezsenności można wykorzystać benzodiazepiny oraz agonistów receptora benzodiazepinowego. W leczeniu długotrwałym należy zastosować leki przeciwdepresyjne o działaniu sedatywnym. Można się spodziewać, że w najbliższym czasie będą dostępne w Polsce substancje regulujące sen poprzez interwencję w układach melatoninergicznym oraz oreksynergicznym.