Diagnostyka i terapia bezsenności w praktyce ogólnolekarskiej. Część I: Epidemiologia, patomechanizm i diagnostyka bezsenności

Streszczenie

Bezsenność definiuje się jako sytuację, w której pacjent śpi zbyt krótko w stosunku do swoich potrzeb, co prowadzi do pogorszenia jego funkcjonowania w ciągu dnia. W zależności od obrazu klinicznego i mechanizmu można wyróżnić bezsenność psychofizjologiczną, reaktywną, paradoksalną, wynikającą z niewłaściwej higieny snu oraz wtórną do innych sytuacji klinicznych. Rozpowszechnienie bezsenności może sięgać nawet 19%. Choroba ta zwiększa ryzyko chorób układu krążenia, zaburzeń nastroju i funkcji poznawczych. Pojawienie się bezsenności najczęściej tłumaczy się współwystępowaniem czynników predysponujących, prowokujących i podtrzymujących bezsenność. Dodatkową rolę pełnią czynniki fizjologiczne i poznawcze, z którymi mogą współgrać uwarunkowania organiczne. Proces diagnostyczny bezsenności opiera się przede wszystkim na wywiadzie lekarskim obejmującym pytania dotyczące rytmu okołodobowego, higieny snu i warunków nocnego wypoczynku. Bardzo rzadko w przebiegu diagnostyki bezsenności konieczna jest konsultacja specjalistyczna bądź badania dodatkowe.