Permanetne utrzymywanie się stresu lub częste epizody narażenia na bodźce stresowe prowadzą do nadreaktywności układów neurohormonalnych. Wysoki poziom stresu skutkuje próbą przywrócenia homeostazy poprzez zmiany adaptacyjne w układach neurohormonalnych, neurotransmisji i neuromodulacji.
Głównym układem neurohormonalnym stresu jest oś HPA, której funkcję moduluje działanie neurotransmitterów, ale również neuromodulatorów peptydowych (neuropeptydów) — dawno poznanych, takich jak arginino-wazopresyna (AVP), oksytocyna (OXT) oraz poznanych relatywnie niedawno, takich jak oreksyny (OX), nesfatyna-1, feniksyna (PNX), speksyna (SPX), neuropeptyd S (NPS), relaksyna-3 (RLN-3). Okazuje się, że rola neuropeptydów w tej regulacji jest znacząca i może się stać w przyszłości celem terapeutycznym, z punktu widzenia neuropsychofarmakologii.
Analiza prac ukazujących się w ostatnich latach wyraźnie potwierdza, że substancje, określane obecnie jako neuropeptydy uczestniczą w regulacji osi stresu (HPA). Są zaangażowane nie tylko w prostą modulację osi neurohormonalnej, ale również wiele z nich wykazuje potencjały anksjogenny bądź anksjolityczny. Obecnie poszukuje się nowych „targetów” w neuropsychofarmakologii zaburzeń afektywnych, a coraz szersza wiedza na temat neuropeptydów powinna naprowadzić fokus nowych badań na modulację transmisji neuropeptydowej w celu unowocześnienia, ulepszenia terapii chorób afektywnych. Neuropeptydy mogą w przyszłości stać się głównym celem leków tymoleptycznych i anksjolitycznych, jednak wiedza na temat regulacji osi stresu musi być stale pogłębiana o mechanizmy modulacji neuropeptydowej (neuropeptydów już dawno poznanych), ale także o nowe białka OUN (takie jak te przytaczane w treści artykułu).