Analiza czynników ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu (badanie wstępne)

Zyta Banecka-Majkutewicz; Walenty M. Nyka; Małgorzata Krześniak-Bohdan; Grzegorz Kozera; Joanna Jakóbkiewicz-Banecka

Tom 4, Nr 1 (2002)

Prace oryginalne

Opublikowany online: 2002-11-26

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Analiza czynników ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu (badanie wstępne)

Zyta Banecka-Majkutewicz, Walenty M. Nyka, Małgorzata Krześniak-Bohdan, Grzegorz Kozera, Joanna Jakóbkiewicz-Banecka

Udar Mózgu. Problemy Interdyscyplinarne 2002;4(1):15-21.

Tom 4, Nr 1 (2002)

Prace oryginalne

Opublikowany online: 2002-11-26

Streszczenie

Celem pracy jest analiza epidemiologiczna chorych z udarem niedokrwiennym mózgu hospitalizowanych w Klinice Neurologii Dorosłych AMG. Szczególną uwagę zwrócono na analizę czynników ryzyka udaru mózgu pod kątem pierwotnej i wtórnej profilaktyki udaru. Badania przeprowadzono w ramach Narodowego Programu Udaru Mózgu. Analizy statystyczne przeprowadzono na podstawie komputerowego programu Statistica.
Badano 222 chorych z udarem niedokrwiennym, w tym 79 (35,5%) kobiet i 143 (64,4%) mężczyzn hospitalizowanych w Klinice Neurologii Dorosłych AMG w 2000 roku. Wiek chorych wynosił średnio 68,05 ± 13,4 lata i był statystycznie znamiennie wyższy wśród kobiet (72,05 ± 12,4) niż wśród mężczyzn (65,9 ± 13,4) (p = 0,001). Udar mózgu jest cięższy w przebiegu u kobiet niż u mężczyzn (p = 0,001). Do najczęstszych czynników ryzyka udaru mózgu należały: nadciśnienie tętnicze (68%), choroba wieńcowa (50,8%), hipercholesterolemia (27,9%), stosunkowo rzadko występowała cukrzyca (19,5%). Znamienne było współwystępowanie kilku czynników ryzyka u 1 chorego. Chorzy docierali do Kliniki stosunkowo szybko: do 3 h od wystąpienia udaru - 24,6% chorych, do 6 h - 43,7% chorych. Tomografię komputerową (CT) głowy wykonano u 94,9% chorych, w tym u 53,7% w 1. dobie hospitalizacji. Zgon stwierdzono u 13,8% pacjentów, a wyraźną poprawę - u 38,7% chorych. Porównując stan neurologiczny chorych w momencie przyjęcia i wypisu w skali Rankina, stwierdzono znamienną poprawę stanu chorych po leczeniu.