Udar krwotoczny mózgu jako powikłanie fibrynolitycznego leczenia zawału serca

Bożena Zięba; Dariusz Gąsecki; Marcin Gruchała; Andrzej Rynkiewicz; Walenty M. Nyka; Jerzy Bellwon; Agnieszka Węgrzyn

Tom 7, Nr 2 (2005)

Prace poglądowe

Opublikowany online: 2005-09-12

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Udar krwotoczny mózgu jako powikłanie fibrynolitycznego leczenia zawału serca

Bożena Zięba, Dariusz Gąsecki, Marcin Gruchała, Andrzej Rynkiewicz, Walenty M. Nyka, Jerzy Bellwon, Agnieszka Węgrzyn

Udar Mózgu. Problemy Interdyscyplinarne 2005;7(2):48-55.

Tom 7, Nr 2 (2005)

Prace poglądowe

Opublikowany online: 2005-09-12

Streszczenie

Udar zakrzepowo-zatorowy jest najczęstszą formą udaru u chorych nieleczonych fibrynolitycznie, natomiast u pacjentów poddanych terapii fibrynolitycznej najczęściej dochodzi do krwawienia śródczaszkowego. Większość udarów niedokrwiennych występuje ponad 48 godzin od zastosowania tej terapii. Udary krwotoczne powstają najczęściej w ciągu pierwszych 24 godzin. Wiadomo, że niektórzy chorzy są bardziej narażeni na krwawienie śródczaszkowe jako powikłanie leczenia fibrynolitycznego stosowanego w zawale serca. Leczenie takie zmniejsza śmiertelność w zawale serca z uniesieniem odcinka ST i nadal jest powszechnie stosowaną metodą terapeutyczną w wielu ośrodkach. Jednak - ze względu na ryzyko wystąpienia tak poważnego powikłania, jakim jest krwawienie śródczaszkowe, które wiąże się z ryzykiem ciężkiego inwalidztwa, a nawet zgonu - u chorych z zawałem serca i przebytym udarem w wywiadzie oraz towarzyszącymi innymi czynnikami ryzyka krwawienia śródczaszkowego należy preferować pierwotną angioplastykę przed leczeniem fibrynolitycznym.